Mayę obudziła cisza i tępy, głęboki ból w boku. Jej gardło było suche, a głowa zamglona od znieczulenia. Odwróciła się, spodziewając się zobaczyć go na krześle obok niej. Ale było puste. Żadnych kwiatów. Żadnej notatki. Tylko kroplówka i pielęgniarka poprawiająca zasłonę.
Zamrugała w jasnym świetle. “Czy Aiden już był? – zapytała szorstkim głosem. Pielęgniarka zawahała się, po czym powiedziała: “Wypisano go dziś rano. Powiedział, że czuje się na tyle dobrze, że może wyjść Maya skrzywiła się. “Nie zostawił żadnej wiadomości? Pielęgniarka potrząsnęła głową. “Nic mi o tym nie wiadomo
Leżąc tam, zszyta i słaba, Maya próbowała poradzić sobie z nagłym uczuciem pustki w klatce piersiowej. Może wróci później. Może po prostu potrzebował powietrza. Ale w głębi duszy już czuła, że coś jest nie tak. Coś było nie tak. I nie miała jak tego cofnąć.
Maya zawsze ufała swojemu ciału bardziej niż ludziom. Było niezawodne, zdyscyplinowane, zbudowane przez lata potu i ciszy. Jako triathlonistka trenowała tak, jakby to był kontrakt. Jej oddech, tempo, tolerancja na ból – to były rzeczy, które mogła zmierzyć. Kontrolować. Na których mogła polegać.
Nie miała czasu na rozpraszanie uwagi. Przegapiła urodziny. Opuszczała weekendy. Żaden jej chłopak nie przetrwał dłużej niż sezon wyścigowy. Większość ludzi mówiła, że jest intensywna. Maya nie kłóciła się z tym. Intensywność była celem.
Rezultatów nie osiąga się dzięki równowadze. Osiągało się je, naciskając, aż świat się rozmył. Jej trener nalegał na pełne badanie przed letnim obwodem. “Jesteś rozpalona” – powiedział. “Upewnijmy się, że pod maską nic się nie pali”
Maya zarezerwowała badania krwi w szpitalu w pobliżu swojej siłowni. To była rutyna. Dziesięć minut w środku, dziesięć na zewnątrz. Powrót do treningu. Kiedy przyjechała, klinika była w połowie pusta. Czysto, cicho. Zalogowała się, zajęła miejsce i wyciągnęła telefon, przewijając aplikację szkoleniową.
Kiedy wywołano jej imię, podniosła wzrok i zobaczyła wysokiego pielęgniarza w fartuchu, stojącego w drzwiach z tablicą w ręku. “Reed?” zapytał. Wstała. “To ja.” Gdy szli, spojrzał na jej akta. “Sportowiec?” – powiedział. Maya skinęła głową. “Triathlon
Skinął głową, prawie pod wrażeniem. “To wyjaśnia odpoczynek energetyczny. Wyglądasz, jakbyś miała zaraz wybiec stąd sprintem Uśmiechnęła się. “Jeśli to potrwa dłużej niż dziesięć minut, to mogę Roześmiał się. “Przyjąłem do wiadomości. Nie przekroczę dziewięciu”
W sali egzaminacyjnej szybko i delikatnie zawiązał opaskę uciskową. “Dobrze, głęboki oddech” Igła weszła czysto. Ledwo się wzdrygnęła. “Ładnie – powiedział. “Jesteś lepsza niż połowa lekarzy, którzy siedzą na tym krześle”
“Wysoka tolerancja na ból” – powiedziała. “Przychodzi z terytorium.” Skończył etykietować fiolkę i ponownie na nią spojrzał. “Aiden – powiedział, dotykając swojej odznaki. “Na wypadek, gdyby ktoś pytał, kto cię dziś dźgnął Uśmiechnęła się sucho. “Dam dobre słowo
Maya nie spodziewała się myśleć o nim ponownie. Aiden był tylko imieniem na odznace i pewną ręką z igłą. Ale dwa dni później zauważyła go w barze smoothie naprzeciwko jej centrum treningowego – słuchawki na szyi, popijając coś jaskrawo pomarańczowego.
Zauważył ją, gdy weszła do środka. “Zobacz, kto dziś nie biega” – powiedział z lekkim uśmiechem. Uniosła brew. “Mam dni odpoczynku. Rzadko, ale istnieją Uniósł filiżankę. “Wybrałaś właściwą. Mango jest dziś na topie
Podeszła, by złożyć zamówienie. “To w zasadzie cukierek” – powiedziała, patrząc na jego napój. “Mówi to kobieta zamawiająca banana z masłem orzechowym” – odparł. Uśmiechnęła się. “Touché.” Wymiana zdań trwała może minutę.
Wychodząc, pomachał jej na pożegnanie. To powinien być koniec. Ale ta interakcja towarzyszyła jej przez całe okrążenia, siedząc gdzieś tuż za zwykłym rytmem jej myśli. Trzy dni później Maya kończyła swój trening siłowy w skrzydle fizykoterapii szpitala, kiedy znów go zobaczyła.
Aiden. Schowek w dłoni, idący korytarzem. Zwolnił, gdy ich oczy się spotkały i uśmiechnął się. “Dobrze – powiedział – przysięgam, że cię nie śledzę Uśmiechnęła się półgębkiem. “Na pewno nie krążysz wokół mnie jak jastrząb, czekając na kolejne badanie krwi?
Roześmiał się. “Nie, to są flebotomistki. Jestem raczej typem “wpadnij na mnie i oczaruj mnie” Uniosła brew. “To twój oficjalny tytuł?” Wzruszył ramionami. “Nieoficjalny. Ale sprawiam, że działa Tym razem rozmowa trwała dłużej – może pięć, dziesięć minut.
Nic intensywnego. Po prostu rodzaj łatwej wymiany zdań, na którą Maya rzadko miała czas. Wmawiała sobie, że to nic nie znaczy. To tylko znajoma twarz. Zbieg okoliczności. Ale zbiegi okoliczności zwykle nie pojawiały się trzy razy w ciągu tygodnia.
Łatwo się z nim rozmawiało. Nigdy za dużo. Pytał o jej wyścigi, ale nie robił z nich wielkiej sprawy. “Więc co jest gorsze”, zapytał raz, “bieganie w bólu czy jazda na rowerze pod wiatr?” Maya nie zawahała się. “Wiatr. Przynajmniej z bólem wiesz, że na to zasłużyłeś”
Okazało się, że otworzyła się bardziej niż zwykle. O swojej rutynie. Jej nastawieniu do treningu. Presji zakwalifikowania się na duże międzynarodowe zawody jesienią. “To tak, jakbym istniała tylko wtedy, gdy się poprawiam” – powiedziała cicho pewnego popołudnia. “Stanie w miejscu jest jak pozostawanie w tyle”
Przytaknął. “Rozumiem to. Inna dziedzina, to samo uczucie” Zaczęli wysyłać SMS-y. Krótkie rzeczy – wspomnienia, zdjęcia jedzenia, okazjonalne meldunki. Pewnej nocy, po szczególnie ciężkim dniu treningowym, wspomniała, że następnego ranka opuści trening.
Aiden odpowiedział: “Dobrze. Twoje ciało ci podziękuje” Zaśmiała się: “Moje ciało jest solidne, nie martw się” Zaczęli spotykać się ze sobą celowo. Przerwy na lunch zamieniły się we wczesne kolacje. Spacer po fizjoterapii. Bieg na kawę, który zamienił się w dwie godziny w parku.
Maya zawsze trzymała się z daleka od ludzi. Ale Aiden sprawił, że łatwo było zapomnieć o linii, którą zwykle trzymała. Pewnego wieczoru usiedli na ławce w pobliżu szpitala, oboje trzymając ciepłe papierowe kubki. Właśnie skończyła wyrzucać z siebie rozczarowującą sesję treningową, kiedy zamilkł.
“Chyba powinienem ci coś powiedzieć” – powiedział. “Mam chorą nerkę. To genetyczne. Wolno się rozwija, ale… jest coraz gorzej Zamrugała. “Wszystko w porządku?” “Na razie – powiedział. “Biorę leki. Jestem ostrożny. Ale czas ucieka
“W pewnym momencie będę potrzebował przeszczepu. Po prostu… część tej męki” Maya wpatrywała się w chodnik. “Czy to dlatego zostałeś pielęgniarzem? Uśmiechnął się ze znużeniem. “To pomaga wiedzieć, z czym masz do czynienia.” W jego głosie nie było błagania. Żadnej nutki oczekiwania.
Tylko szczerość, wyrażona wprost. Maya nie wiedziała, co powiedzieć. Ale wyciągnęła rękę i dotknęła jego dłoni. “Nie musisz dźwigać tego sam – powiedziała. A on spojrzał na nią tak, jakby czekał na te słowa od dłuższego czasu.
Kolejne tygodnie przyniosły cichą zmianę. Aiden zaczął opuszczać ich zwykłe spotkania. Jego SMS-y stały się krótsze, czasem opóźnione o kilka godzin. Kiedy się widzieli, wyglądał blado. Zmęczony. Jego śmiech nie docierał tak daleko, a jego ręce lekko drżały, gdy myślał, że ona nie patrzy.
Pewnego wieczoru Maya znalazła go na dziedzińcu szpitala, skulonego na ławce. Uśmiechnął się do niej słabo. “Zły dzień – powiedział. “Laboratoria wróciły ciężkie” Usiadła obok niego, starając się nie okazywać strachu. “Co to znaczy?
Zawahał się, po czym powiedział: “Przesuwają mnie w górę na liście do przeszczepu” Milczała przez dłuższą chwilę. “Czy to… dobrze?” “To konieczne – powiedział. “Ale to długa lista” Maya nie spała dobrze tej nocy. Przeglądała w myślach stare raporty z badań krwi, próbując przypomnieć sobie swój typ.
O pozytywna. Uniwersalny dawca nerek, pomyślała. Pomysł zrodził się po cichu, bez zapowiedzi. Nie powiedziała mu od razu. Ale osiadł jak ziarno – ciężkie, nieruchome i rosnące.
Po porannym treningu Maya zadzwoniła z samochodu do koordynatora transplantacji. Jej głos ledwo drgnął, gdy podała swoje imię i wyjaśniła sytuację. “Nie jestem jeszcze pewna” – powiedziała. “Chcę tylko wiedzieć, czy będę pasować” Pielęgniarka zadała kilka pytań, a następnie zaplanowała badania laboratoryjne.
Testy wydawały się dziwnie znajome – jak przygotowania do wyścigu, tylko cichsze. Żadnych tłumów, żadnej mety. Tylko sterylne pomieszczenia i ciche instrukcje. Maya nie powiedziała Aidenowi, że to robi. Jeszcze nie. Nie była nawet pewna dlaczego. Może chciała się najpierw upewnić. A może część jej obawiała się, że odmówi.
Tydzień później koordynator oddzwonił do niej. “Pasujecie do siebie”, powiedziała. “Nie tylko zgodni – to doskonałe dopasowanie. Jeśli chcesz kontynuować, przeprowadzimy cię przez kolejne kroki” Maya patrzyła przez okno na pustą bieżnię. Powoli wydychała powietrze.
Jej ciało zawsze było maszyną. Nigdy nie wyobrażała sobie, że stanie się czyjąś częścią zamienną. Powiedziała mu o tym przy kolacji, w połowie spokojnego wieczoru w jej mieszkaniu. Leżał skulony na kanapie, z kocem na ramionach, popijając herbatę.
“Poddałam się testowi” – powiedziała. “Na zgodność” Powoli podniósł wzrok. Nie czekała. “Pasuję do siebie, Aiden. Dobrym Jego usta rozchyliły się, jakby chciał coś powiedzieć, ale nic nie powiedział. Patrzyła, jak jego oczy skanują jej twarz, szukając haczyka. “Ty… poddałeś się testowi? Nie mówiąc mi o tym?
“Najpierw chciałam się upewnić – powiedziała. “Nie chciałam oferować czegoś, czego tak naprawdę nie mogłam dać Między nimi nastąpiła długa przerwa. Potem wyciągnął rękę, chwycił ją i mocno ścisnął. “To… nawet nie wiem, co powiedzieć
Przytaknęła, starając się nie rozpłakać. “Więc nie płacz. Po prostu wyzdrowiej.” Aiden zawahał się. “Wiem, że to zbyt wiele – powiedział, zniżając głos – ale… czy nie miałabyś nic przeciwko, gdybyśmy przeprowadzili operację w innym szpitalu? Gdzieś po drugiej stronie miasta? Zmarszczyła brwi. “Dlaczego?”
Odwrócił wzrok. “Po prostu… pracuję tutaj. Nie chcę, żeby personel się dowiedział. Mogłoby być dziwnie, gdyby wiedzieli, że przyjmuję nerkę od kogoś, z kim się spotykam. Istnieją pewne zasady, a ja naprawdę nie chcę plotek” Wydało jej się to nieco dziwne – ale nie niemożliwe. Powoli skinęła głową. “Dobrze, jeśli to coś ułatwi”
Operacja została zaplanowana w ciągu kilku tygodni. Wizyty się piętrzyły – konsultacje, obrazowanie, końcowe testy. Maya trenowała mniej, jadła inaczej, prawie nikomu nie mówiła. Jej trener to zauważył, ale nie naciskał. Powiedziała sobie, że to tymczasowe. Jedna przerwa w długiej drodze. Później znów będzie mogła nabrać tempa. Musiała w to wierzyć.
Operacja przebiegła zgodnie z planem. Tak powiedziała pielęgniarka, gdy Maya otworzyła oczy. “Podręcznikowo gładko”, zaśpiewała, sprawdzając jej funkcje życiowe. “Jesteś teraz w trakcie rekonwalescencji. Postaraj się odpocząć” Ale myśli Mayi już skanowały pokój.
Żadnych kwiatów. Żadnego Aidena. Tylko niski szum maszyn i białe światło. Jej ciało bolało w sposób, jakiego wcześniej nie czuła. Nie był to dobry rodzaj bólu – był pusty, ostry, zły. Próbowała usiąść, ale kręciło jej się w głowie.
Pielęgniarka położyła ją z powrotem. “Na razie się nie ruszaj – powiedziała łagodnie. “Pozwól swojemu ciału nadrobić zaległości” Maya zatrzepotała powiekami. Zaschło jej w gardle, bolał ją bok. “Aiden? – wykrztusiła. “On też jest na rekonwalescencji – odpowiedziała pielęgniarka. “W innym skrzydle. Ale wszystko poszło gładko – dla was obojga”
Pierwszego dnia Maya zapadała w sen, pocieszając się myślą, że jest blisko. Wyobrażała go sobie kilka korytarzy dalej, może oglądającego ten sam sufit, może pytającego o nią. Z pewnością ją odwiedzi. Jak tylko mu pozwolą.
Następnego ranka jej ból zmniejszył się do znośnego pulsowania. Zapytała inną pielęgniarkę: “Czy mogę dziś odwiedzić Aidena? Tylko na chwilę?” Pielęgniarka uśmiechnęła się współczująco. “Myślę, że został już wypisany. Sprawdzę…”
Stuknęła w ekran, po czym zatrzymała się. “Tak, wyszedł wczoraj po południu. Powiedział, że czuje się na tyle silny, że może dochodzić do siebie w domu Maya wpatrywała się w nią. “Ale… nie pożegnał się Pielęgniarka delikatnie położyła dokumenty wypisu na tacy. “Może po prostu potrzebował przestrzeni do odpoczynku. To się zdarza.”
Ale ból pod żebrami Mayi nie był tylko chirurgiczny. Rozprzestrzeniał się – zimny, powolny i wkradał się w coś, na co nie miała jeszcze słów. Jazda do domu wydawała się dłuższa niż zwykle. Jej ciało bolało. W głowie jej szumiało. Jej telefon milczał przez całą podróż.
Tej nocy w końcu wysłała SMS-a: Daj mi znać, kiedy będziesz mógł zadzwonić. Bez odpowiedzi. Następnego dnia spróbowała ponownie: Wszystko w porządku? Nadal nic. Żadnej odpowiedzi. Jego imię znajdowało się na górze jej skrzynki odbiorczej jak siniak, który nie chciał zniknąć.
Czekała. Kolejny dzień. Potem dwa. Jej telefon rozświetlał się dziesiątki razy – ale nigdy dla niego. Wpatrywała się w ekran, jakby to mogło coś wyjaśnić. Nie wyjaśniło. Cisza była ciężka, celowa. Jakby ktoś powoli zamykał drzwi.
Cisza stała się nie do zniesienia. Pewnego ranka Maya ubrała się, złapała taksówkę i pojechała prosto do szpitala, w którym pracował Aiden. W recepcji zapytała spokojnie: “Cześć, próbuję znaleźć Aidena Cartera. Pracował tutaj – pielęgniarz, wysoki, brązowe włosy?”
Recepcjonistka skinęła głową i sprawdziła ekran. “Obecnie jest na urlopie naukowym. Wziął zwolnienie lekarskie po poważnej operacji” Maya poczuła dziwny skurcz w klatce piersiowej. “Czy wszystko z nim w porządku? Kobieta uśmiechnęła się uprzejmie. “Z tego co wiemy. Dochodzi do siebie w domu. Ze swoją żoną
Serce jej zamarło. “Przepraszam… czy właśnie powiedziałaś żona?” “Tak Pielęgniarka nie zauważyła, że twarz Mayi zbladła. “Jest na przedłużonym urlopie, przez jakiś czas przebywa poza miastem Głos Mayi zniżył się do szeptu. “Czy mogę dostać jego adres?
“Przykro mi – odpowiedziała stanowczo pielęgniarka. “Nie udostępniamy informacji o pracownikach Maya wyszła na zewnątrz i oparła się o zimny betonowy filar. Ręce jej drżały. Żona? Nieznany adres? Aiden nic nie powiedział.
Ani podczas rekonwalescencji, ani kiedy zaoferowała swoją nerkę, ani kiedy zniknął. Żołądek jej się skręcił. Klatka piersiowa zacisnęła się jak imadło. Ból w boku – wciąż gojący się po operacji – uwydatnił się, gdy opadła na ławkę tuż przed szpitalem.
Jej palce trzęsły się, gdy odblokowywała telefon. Wpisała: “Jesteś mężatką? Byłeś żonaty przez cały czas? Jak mogłeś mi to zrobić?” Nacisnęła wyślij. Natychmiast pojawiła się druga wiadomość: “Dałam ci część mojego ciała.
Moją przyszłość. Zniknąłeś, jakbym była nikim. Co do cholery jest z tobą nie tak?” Wyślij. Brak odpowiedzi. Tylko jej odbicie wpatrujące się w nią w szybie. Blada. Niestabilne. Zdradzona. Wróciła do domu w ciszy. Bez muzyki. Żadnych telefonów.
Tylko tępy szum wagonu metra i jej myśli wymykające się spod kontroli. Godzinami siedziała na brzegu łóżka, z wyciszonym telewizorem, wpatrując się w nic. Komu mogłaby o tym powiedzieć? Czy ktokolwiek by jej uwierzył?
Tej nocy sen nie chciał przyjść. Następnego ranka stanęła przed lustrem i ledwo poznała samą siebie. Jej ciało było szczuplejsze. Jej oczy były puste. Ale coś w jej spojrzeniu stwardniało.
Chwyciła płaszcz, wyszła przez drzwi i skierowała się na posterunek policji. Nogi jej zdrętwiały, gdy dotarła do recepcji, ale jej głos był spokojny. “Chciałabym na kogoś donieść – powiedziała. “Uważam, że zostałam oszukana i oddałam organy”
Oficer za biurkiem podniósł wzrok, mrugając powoli. “Mówisz, że ktoś cię oszukał… żebyś oddała nerkę?” Prawie się uśmiechnął, jakby czekał na puentę. “Tak – odpowiedziała Maya, a jej głos zaczął drżeć.
“Sprawił, że uwierzyłam, że jesteśmy w związku. Powiedział mi, że jest chory. Nie wiedziałam, że jest żonaty. Odszedł zaraz po operacji. To nie było prawdziwe” Drugi oficer w pobliżu oparł się o ladę. “To coś nowego.
Jesteś pewna, że to nie jest tylko zerwanie z dodatkowym dramatem? Dobrowolnie oddałaś mu swoją nerkę, prawda?” Słowa zabolały bardziej, niż się spodziewała. Otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Inny oficer zachichotał słabo. “Następnym razem powie, że on też ukradł jej serce”
Jej ręce zacisnęły się po bokach. “Wiem, jak to brzmi – wyszeptała. “Ale mówię prawdę. Proszę. Mam wiadomości. Nazwiska. Szpital będzie miał dokumentację. Wystarczy spojrzeć Gardło jej się zacisnęło. “Straciłam wszystko. Moją karierę. Moje zdrowie. A on po prostu zniknął
Jej głos się załamał. Łzy napłynęły szybko – gorące, gniewne, upokarzające. Odwróciła się lekko, wycierając policzek, już żałując, że tu weszła. Z pobliskiego biura, niski, stanowczy głos przeciął pokój. “Wystarczy
Wysoki mężczyzna w znoszonej marynarce i prostym krawacie wystąpił naprzód. Po czterdziestce, siwy na skroniach, bystre oczy. Detektyw. “Pozwól mi z nią porozmawiać Poprowadził ją cicho do swojego biura i zamknął drzwi. “Jestem detektyw Langford – powiedział, przysuwając sobie krzesło.
“Powiedz mi wszystko. I nie spiesz się. – Podał jej chusteczkę. Po raz pierwszy tego ranka ktoś wyglądał, jakby słuchał. “Zacznij od początku – powiedział. “Powiedz mi wszystko. Przyjrzę się temu. Ale potrzebuję każdego szczegółu”
Trzy dni później zadzwonił telefon Mayi. Spotkamy się na Alder Lane 42 za godzinę? To było wszystko, co powiedział detektyw. Nie wahała się. Adres nic jej nie mówił, ale wiedziała, że chodzi o Aidena.
Na miejscu zastała detektywa czekającego przed cichym, zadbanym domem. “To jego mieszkanie” – powiedział. “Jest w środku. Z żoną.” Maya wstrzymała oddech. “Ona nie wie?” “Nie. Nie dajemy mu czasu, żeby coś wykombinował. Gotowa?
Przytaknęła. Razem weszli na podjazd. Dom był skromny, ale zadbany, z doniczkami w oknach i dzwonkami wietrznymi migoczącymi w pobliżu światła na werandzie. Żołądek Mayi skręcał się z każdym krokiem. Detektyw zadzwonił dzwonkiem. Drzwi otworzyły się kilka chwil później.
Stał w nich Aiden – cały, zdrowy i wyraźnie oszołomiony. Jego oczy wędrowały od Mayi do detektywa, a potem z powrotem. “Maya? – powiedział bez tchu, niemal jak odruch. Za nim pojawiła się drobna kobieta.
Miała na sobie miękki sweter w kwiaty, a jej wyraz twarzy był otwarty i zaciekawiony. “Kochanie, kto to jest? – zapytała. “Co się dzieje? Głos Mayi uwiązł jej w gardle, ale zmusiła się do wypowiedzenia tych słów. “Jestem kimś, kogo używał twój mąż – powiedziała, a jej oczy skupiły się na Aidenie.
“Spotkaliśmy się w klinice. Powiedział mi, że jest chory. Wmówił mi, że jesteśmy w związku. Że nie zostało mu wiele czasu. I ja – przełknęła ciężko – oddałam mu swoją nerkę Kobieta zamrugała, przetwarzając. “Przepraszam… co? Jej głos drżał, był niepewny.
Aiden zachował spokój. “Maya, proszę – powiedział szybko, podchodząc do niej. “To nie jest skomplikowane. Nie rozumiesz.. “Nie – powiedziała Maya, teraz bardziej stanowczo. “Nie możesz tego robić. Poświęciłam dla ciebie swoją karierę. Moje zdrowie. Zniknąłeś w chwili, gdy już mnie nie potrzebowałeś
Kobieta odwróciła się gwałtownie w jego stronę. “Czy to prawda? Jej głos był ledwo słyszalny. Aiden spojrzał na nią, ale nie pozostały w nim żadne kłamstwa, których mógłby się trzymać. Jego usta otwierały się i zamykały, a na twarzy malowało się poczucie winy. Nic nie powiedział.
W oczach kobiety pojawiły się łzy. Jej ręce trzęsły się, gdy chwyciła krawędź drzwi. “Nie mogę – mruknęła, odsuwając się od nich. “Nie mogę nawet na ciebie spojrzeć Minęła Mayę, detektywa, ganek, schody, podjazd i wyszła przez bramę, nie oglądając się za siebie.
Cisza, którą pozostawiła za sobą, była ciężka. Detektyw zwrócił się do Aidena. “Zostałeś zgłoszony do komisji lekarskiej. Twój pracodawca został powiadomiony. Zostaną postawione zarzuty karne Aiden nie kłócił się. Po prostu stał tam – teraz sam – patrząc, jak bałagan, który zrobił, w końcu go dopada.
Upadek przyszedł szybko. W ciągu tygodnia nazwisko Aidena zostało zawieszone w rejestrze medycznym. Szpital wydał oficjalne oświadczenie, w którym powołał się na rażące uchybienia, naruszenia danych pacjentów i naruszenia zasad etycznych. Jego licencja pielęgniarska została cofnięta w oczekiwaniu na pełne dochodzenie karne.
Zarzuty obejmowały nieautoryzowany dostęp do poufnych plików, manipulację pod fałszywym pretekstem i oszustwa medyczne. Maya złożyła pełne zeznania na policji. Detektyw Langford obiecał, że będą ją ścigać do samego końca. Aiden wynajął prawnika, ale żadne prawne manewry nie mogły cofnąć tego, co zrobił.
Historia trafiła do wiadomości. Początkowo były to tylko lokalne media, ale potem jeden segment stał się wirusowy – “Sportowiec oszukany przez pielęgniarkę szpitalną w celu oddania narządów” – i nagle wszyscy znali jej imię. To było surrealistyczne. Nieznajomi zalali jej skrzynkę mailową wyrazami wsparcia, oburzenia i złamanego serca. Sportowcy dzielili się jej historią. Ludzie wysyłali kwiaty.
Odezwał się jej były trener. “Nie jesteś nic winna temu sportowi” – powiedział. “Ale jeśli kiedykolwiek zechcesz trenować – dywizję juniorów, treningi młodzieżowe – będziemy szczęśliwi, mogąc cię mieć” Związek sportowy utworzył fundusz w jej imieniu, aby wspierać sportowców w obliczu niepowodzeń medycznych. Darowizny napływały. Po raz pierwszy od miesięcy Maya nie czuła się bezsilna.
Jeśli chodzi o żonę Aidena, wyprowadziła się następnego dnia. Sąsiedzi mówili, że nie zabrała ze sobą zbyt wiele – tylko dwie walizki i album ze zdjęciami. Nigdy nie odpowiedziała na wiadomość Mayi. To było w porządku. Niektórych ran nie trzeba było otwierać na nowo. Niektórych nie trzeba było przepraszać.
Maya nie spieszyła się. Więcej odpoczywała. Trenowała mniej. Powoli odnalazła swój rytm. Jej ciało było teraz inne – pokryte bliznami, nieprzewidywalne – ale jej wola pozostała nienaruszona. Pewnego popołudnia zasznurowała buty, poszła na bieżnię i przebiegła jedno okrążenie. Tylko jedno. Nie było to wiele. Ale należało do niej.