Daniel nie spodziewał się, że ściana ustąpi tak łatwo. Jedno uderzenie młotkiem i płyta gipsowo-kartonowa pękła jak skorupa pod naciskiem. Chmura pyłu wydostała się na zewnątrz, gęsta i ciepła, chwytając go za gardło. Odkaszlnął, otrzepał się i podniósł latarkę w kierunku poszarpanego otworu, który zrobił. Zamarł. Coś poruszyło się wewnątrz wnęki.
Niezbyt szybko, ale wystarczająco, by poczuł ostry, instynktowny dreszcz. Jego światło drżało, gdy próbował skupić się na kształtach przed nim. Ciemne linie przylgnęły do wewnętrznych kołków, owinęły się wokół nich, jakby chwytały drewno. Powolny, pulsujący połysk pełzał po ich powierzchni… jakby sama ściana oddychała.
Już wcześniej rozwalał domy. Znajdował gniazda, zgniliznę, stare okablowanie, ale nigdy nic, co sprawiłoby, że jego ciało zareagowało, zanim umysł zdążył nadążyć. Cokolwiek znajdowało się wewnątrz tej ściany, nie miało zostać znalezione. A gdy otwór się poszerzył, coś w głębi wnęki zdawało się przesuwać… tylko nieznacznie… jakby czekało na pierwsze pęknięcie.
Daniel Woods i Megan Clarke wyremontowali wystarczająco dużo domów w ciągu ostatnich sześciu lat, aby wiedzieć, że każdy dom ma kilka niespodzianek. Tu krzywa deska podłogowa, tam wybredne gniazdko, nic, z czym nie mogliby sobie poradzić. Kiedy więc obejrzeli starą dwupiętrową kolonię przy Maple Ridge Lane, nie wpadli w panikę z powodu łuszczącej się farby czy przestarzałej kuchni.
To były kwestie powierzchowne. Spokojnie. W rzeczywistości pokochali to miejsce. Miało urok wypieczony w kościach, witrażowe okna, które dobrze łapały popołudniowe słońce, werandę idealną na poranki kawowe i przytulny kominek, który Megan od razu wyobraziła sobie dekorując na Boże Narodzenie. Dom sprawiał wrażenie zamieszkałego, a nie zaniedbanego.
Trochę zakurzony, ale z rodzajem ciepła, którego nie można było wystawić. Inspekcja była krótka i bezproblemowa. Inspektor, znudzony mężczyzna po pięćdziesiątce, wzruszył ramionami, sprawdzając pozycje na swojej tablicy. “Strukturalnie w porządku” – powiedział. “W końcu będziesz chciał zaktualizować podgrzewacz wody. Piwnica jest wilgotna, ale takie są stare domy”
Nic niepokojącego. Nic kosztownego. Nic, co zmieniłoby ich decyzję. Kupili dom, świętowali z tanim szampanem w papierowych kubkach i zasnęli na dmuchanym materacu w salonie, wpatrując się w ozdobny medalion na suficie i wyobrażając sobie przyszłość. Przez pierwszy tydzień wszystko wydawało się w porządku. Potem dom zaczął się ujawniać.
Zaczęło się dość niewinnie. Kran, który nie przestawał kapać. Fragment tapety, który odkleił się całkowicie za jednym pociągnięciem. Włącznik światła, który iskrzył, gdy Daniel go przekręcił. Irytacje, nie katastrofy. Rzeczy, na które długoletni renowatorzy przewracają oczami, ale i tak je naprawiają. Daniel dokręcił rury, wymienił przełączniki, wczołgał się pod zlew.
Megan szorowała wieloletni brud ze starych płytek i malowała ściany aż do skurczu rąk. Zajmowali się problemem za problemem, skreślając każde zadanie zadowolonym machnięciem ołówka. Dom jednak dopiero się rozgrzewał. W drugim tygodniu odkryli okablowanie, które wyglądało, jakby ktoś użył wieszaków zamiast odpowiednich kabli.
Otwór wentylacyjny w łazience, który prowadził tylko do ściany. Pęknięcie fundamentu sprytnie ukryte za szafą, którą poprzedni właściciele “przypadkowo” zostawili. “To się robi niedorzeczne” – mruknął pewnej nocy Daniel, siedząc na schodach do piwnicy z latarką zaciśniętą między zębami. “Nadal możemy to naprawić – upierała się Megan, choć w jej głosie brakowało zwykłej werwy.
“Robiliśmy już dużo gorsze rzeczy. Pamiętasz dom na farmie w Dayton? “Tamto miejsce nie próbowało się celowo rozpaść – mamrotał. Mimo to parli naprzód. Z czasem udało im się wygrać. Każdy przeciek naprawiony. Każde pęknięcie załatane. Każdy przewód wymieniony. Każde dziwne skrzypnięcie zostało zidentyfikowane i rozwiązane zgodnie z ich najlepszą wiedzą. Dom w końcu zamilkł, ustabilizował się, jakby zrezygnował z walki.
Z wyjątkiem zapachu. Na początku był słaby, ledwo wyczuwalny. Stęchły, ziemisty zapach, który dryfował po salonie jak chmura przechodząca przez promień słońca. Uznali to za kurz lub starą izolację. Ale nie zniknął. Nawet po tym, jak Daniel wyczyścił otwory wentylacyjne. Nawet po tym, jak Megan umieściła osuszacze w każdym pokoju. W niektóre dni było ledwo wyczuwalne.
W inne dni uderzało ich, gdy tylko przechodzili przez drzwi. “Pleśń?” Zasugerował Daniel. Megan potrząsnęła głową. “Nie. Pleśń pachnie inaczej. To jest… nie wiem. Jak mokra ziemia. Albo jakby coś gniło w ścianach” Posprzątali jeszcze raz. Głębokie czyszczenie. Daniel pożyczył nawet kamerę termowizyjną od przyjaciela, żeby poszukać wilgotnych miejsc. Nic. Ale zapach nie ustępował.
Pewnej nocy Megan usiadła na podłodze w salonie, otoczona próbkami kolorów farb do korytarza na piętrze. Przerwała w połowie rozmowy, marszcząc brwi, gdy wąchała powietrze. “Znowu to jest”, powiedziała powoli. “Nie czujesz tego? Dziś jest silniejszy Daniel odłożył swoją tacę i wziął wdech. Kilka sekund później jego wyraz twarzy zmienił się.
“Okej – przyznał. “Tak, nie ma go w otworach wentylacyjnych. I nie pochodzi z piwnicy Megan stała, obracając się w powolnym kręgu, jakby triangulowała zapach. Zmarszczyła nos, a jej oczy zwęziły się ze skupienia. “Dochodzi stamtąd – powiedziała, wskazując na lewy róg za starym kaloryferem.
Narożnik, którym nigdy się nie zajmowali, który wyglądał zupełnie zwyczajnie. Narożnik, który nie skrzypiał, nie przeciekał ani nie kruszył się jak wszystko inne w domu. Daniel podszedł i przyłożył dłoń do ściany. Zimna. Lekko wilgotna. I zapach, słaby, ale silniejszy niż gdziekolwiek indziej. Głos Megan zniżył się do szeptu. “Dlaczego jest tam zimno, Dan?
Nie znał odpowiedzi. Przyłożył ucho do ściany, jakby spodziewał się hałasu. Nic. Ale coś w tym kącie było nie tak. Coś było nie tak. Jakby w ogóle nie należał do pokoju. “Sprawdzimy to jutro – powiedział w końcu Daniel. Megan nie poruszyła się. Jej oczy pozostały zamknięte na ścianie, jakby oczekiwała, że się poruszy. “Tak – mruknęła. “Jutro.”
Ale oboje wiedzieli to samo: nie mieli do czynienia tylko z dziwnym zapachem. Znaleźli pierwszą szczelinę w tajemnicy, której dom nigdy nie chciał ujawnić. Następnego ranka żadne z nich nie zawracało sobie głowy kawą.
Daniel zwlókł się z łóżka już spięty, a Megan prawie w ogóle nie spała. Zapach wkradł się do jej snów, zmieniając każdy cień w coś wilgotnego i oddychającego. Przed wschodem słońca podjęła decyzję.
“Dzisiaj zajmiemy się tą ścianą – powiedziała, wiążąc włosy w niechlujny węzeł. Daniel chwycił taśmę mierniczą, wyszukiwarkę kołków i latarkę. “Tak. Musimy to zrobić Skierował się w stronę podejrzanego rogu, gdy Megan nagle zamarła w połowie kroku, a jej oczy zwęziły się przy oknie obok. “Dan… spójrz na to – powiedziała.
Dołączył do niej, podążając za jej wzrokiem do przestrzeni między prawą stroną ramy okna a narożną ścianą. To nie była zwykła szczelina. Była ogromna, prawie półtorej stopy martwej przestrzeni, która nie pasowała do niczego w układzie pokoju.
“To nie może być prawda – szepnęła Megan. “Jeśli ściana jest tam, gdzie wygląda, to okno powinno być prawie w jednej płaszczyźnie. Dlaczego jest tu tak dużo pustej przestrzeni? Daniel zmarszczył brwi. “Tak… to dziwne. Naprawdę dziwne Teraz narzędzia miały sens.
Zaczęli mierzyć każdy centymetr narożnika i ściany wokół okna. Szpilka po szpilce, znak po znaku, wszystko wyglądało normalnie na papierze. Odstępy się zgadzały. Grubość płyt kartonowo-gipsowych była standardowa. Nawet wyszukiwarka kołków zarejestrowała dokładnie tam, gdzie powinna.
Ale coś było nie tak. Ściana pozostawała nienaturalnie zimna. Listwy przypodłogowe były lekko wilgotne. A zapach, ziemisty, ciężki, gromadził się najsilniej tam, gdzie pomiary upierały się, że nie ma nic niezwykłego. A jednak… nie wydawało się płytkie. Wcale.
Daniel odsunął się od ściany, a taśma miernicza zwisała mu w dłoni. “Osiem cali – mruknął. “Każdy pomiar mówi o ośmiu calach. Ale to… Ponownie przycisnął dłoń do płyty gipsowo-kartonowej. “Czuję się jak w lodówce
Megan przykucnęła przy listwie przypodłogowej, lekko przesuwając palcami po szwie łączącym ścianę z podłogą. “Znowu jest wilgotno – powiedziała. “Wczoraj to wysuszyłam. Całkowicie Kiedy cofnęła rękę, opuszki jej palców lśniły, jakby dotknęła porannej rosy.
Zapach również był silniejszy pod tym kątem, ziemisty, stagnacyjny, jak ściółka leśna po tygodniach deszczu. Szybko wstała. “Dan, coś jest za tą ścianą. Coś dużego. To musi być to Daniel już się nie kłócił. Rozstaw okien, chłód, zapach, wszystko to składało się na odpowiedź, której nie chciał wypowiadać na głos. Zamiast tego chwycił nóż ze skrzynki z narzędziami.
“Dobra – powiedział cicho. “Przekonajmy się Megan złapała oddech. “Otwierasz to teraz?” “Wykluczyliśmy wszystko inne – odpowiedział, wsuwając ostrze pod pierwszy róg płyty gipsowo-kartonowej. “A jeśli to pleśń lub coś nieszczelnego w konstrukcji, to im dłużej czekamy, tym gorzej
Przytaknęła, ale sposób w jaki złożyła ręce na piersi powiedział mu, że to nie pleśni się obawiała. Daniel naciął długą linię wzdłuż szwu, nóż szeptał przez gips. Przerzucił się na łopatę, ostrożnie uwalniając płytę gipsowo-kartonową. Pękła raz, dwa razy, a potem cała sekcja poluzowała się z jękiem, łuszcząc się jak skóra czegoś starego.
Megan podeszła bliżej i zamarła. “Co… to jest?” wyszeptała. Wewnątrz ściany nie było izolacji. Nie zgnilizna. Nie rury. Czarne, podobne do korzeni żyły rozciągały się po wewnętrznej wnęce, grube i pajęczynowate jak sieć grzybów. Przyczepiały się do kołków, wiły się w górę i znikały w ciemnej masie głębiej w środku.
Zapach napłynął nową falą: mocniejszy, bardziej wilgotny, bez wątpienia organiczny. Daniel zacisnął gardło. “Jezu…” Megan zakryła usta. “Dan… wygląda na to, że rośnie Pochylił się do przodu, świecąc latarką do środka. Żyły pulsowały słabo w odbiciu wiązki, nie poruszając się, ale teksturowane w sposób, który sprawiał, że wydawały się niepokojąco żywe.
Najbardziej zaniepokoiło go źródło: żyły nie były przypadkowe. Wszystkie wychodziły z jednego miejsca głębiej w ukrytej przestrzeni. Masywny blok cementu. Nowszy niż reszta domu. Zły kolor, zła faktura, złe wszystko. Ktoś coś tam zapieczętował.
“Dan – powiedziała Megan drżącym głosem – musimy otworzyć ten cement. Cokolwiek to jest… to nie jest normalne Daniel przełknął ciężko. Wiedział, że miała rację. Wiedział też, że kiedy przełamią ten blok, nie będzie już odwrotu.
Daniel sięgnął po młotek i dłuto murarskie, ręce trzęsły mu się tylko nieznacznie, gdy odkładał narzędzia obok odsłoniętej wnęki w ścianie. Czarne, żylaste narośla zdawały się gęstnieć im bardziej zbliżali się do cementowego bloku, prawie jakby sam beton je karmił.
Megan uniosła się za nim, obejmując ramionami brzuch. “Uważaj – szepnęła. “To… cokolwiek to jest… wygląda źle” Przytaknął i ustawił dłuto na krawędzi betonowej płyty. Pęknięcie. Odłamał się wiór. Kolejne uderzenie, pęknięcie i więcej cementowego pyłu opadło jak szary śnieg.
Zapach nasilił się, ciężki i wilgotny, czepiając się ich gardeł. “Za tym jest pusto – mruknął Daniel, stukając w powierzchnię. Echo nie było gęste, było cienkie, prawie puste. “Ktoś wylał to po wybudowaniu domu – powiedziała Megan. “Ale po co uszczelniać pustą przestrzeń? Daniel nie odpowiedział. Uderzył mocniej.
Kawałki betonu odpadały, aż usunął się fragment wielkości talerza obiadowego. Za nim znajdowała się nie izolacja, nie ziemia, ale ciemność. Głęboka, nienaturalna ciemność, która rozciągała się dalej, niż powinna. Pochylił się bliżej, świecąc latarką. “Co do…” Jego głos ucichł. Megan stanęła obok niego. Wstrzymała oddech.
Cementowy blok został wylany na szczycie opadającego szybu. Nie była to mała wnęka czy szczelina, ale prawdziwy pionowy spadek o głębokości może ośmiu stóp, wzmocniony drewnianymi belkami po obu stronach. Ktoś celowo stworzył ukryty niższy poziom pod ich salonem.
Daniel odetchnął chwiejnie. “To jest… to jest zupełnie inny pokój Megan przełknęła. “Kto buduje pokój… a potem go zamyka?” Jej oczy powędrowały w stronę czarnych żył przypominających korzenie, ciągnących się w dół trzonu. Wyglądały tam na jeszcze grubsze, jakby wybuchały w górę, próbując uciec.
Daniel chwycił drabinę, którą trzymali w garażu, jego wahanie było wyraźne, ale determinacja silniejsza. “Musimy zobaczyć, co jest na dole Usta Megan otworzyły się w instynktownym proteście, ale zamknęła je ponownie. Ktokolwiek to zrobił, nie tylko próbował coś ukryć. Bardzo się postarał, aby to pozostało ukryte.
Oparł drabinę o otwór, opierając ją między dwiema belkami. “Ty zostań tutaj – powiedział. “Nie ma szans – odpowiedziała, blada, ale stanowcza. “Pójdziemy razem Przez długą sekundę po prostu patrzyli na siebie, dwoje renowatorów, którzy zburzyli dziesiątki ścian, odkryli setki dziwnych napraw i nigdy nie bali się konstrukcji.
Tym razem było inaczej. Daniel zszedł pierwszy, ostrożnie, z latarką zaciśniętą między zębami, gdy jego buty dotknęły brudnej podłogi poniżej. Megan podążyła za nim, schodząc po każdym szczeblu, aż dotarła do dna obok niego. Obrócili się powoli, oświetlając pomieszczenie wokół siebie.
Ich promienie wylądowały na dużych metalowych drzwiach na drugim końcu podziemnej przestrzeni, przeżartych rdzą, lekko wybrzuszonych na środku i owiniętych tymi samymi czarnymi, żylastymi naroślami, które zaatakowały ścianę powyżej. Megan wyszeptała jedyną rzecz na jaką było ją stać: “Dan… te drzwi wyglądają, jakby próbowały coś zatrzymać”
Stali zamrożeni na dole drabiny, ich latarki przecinały słabe stożki przez wilgotne, nieruchome powietrze. Podziemne pomieszczenie wydawało się złe. Zbyt spokojne. Zbyt zimne. Zbyt ciche jak na przestrzeń zamkniętą od nie wiadomo jak dawna. Daniel zrobił jeden ostrożny krok do przodu.
Gruntowa podłoga ugięła się pod jego butem z miękkim, stłumionym chrzęstem, jakby szedł po wilgotnej ściółce, a nie po ziemi. Megan zmarszczyła nos. “Ten zapach… jest silniejszy tutaj – wyszeptała. Daniel podniósł latarkę i skierował ją na metalowe drzwi. Nie tylko rdzewiały. Uginały się lekko do wewnątrz.
Jakby przez lata wywierano na nie nacisk z drugiej strony. Krawędzie futryny były zapchane tym samym czarnym, podobnym do korzenia grzybem, który widzieli powyżej, grubszym tutaj, pulsującym słabo pod wpływem światła. Megan chwyciła Daniela za rękaw. “Widziałeś to?” “Co?”
“To… poruszyło się Wpatrywał się mocniej. Narośla już się nie poruszały. Leżały nieruchomo, jak dawno martwe pnącza skamieniałe na stali. “Meg… wszystko wygląda, jakby się ruszało, kiedy jesteśmy przestraszeni – powiedział, próbując w to uwierzyć. Ale nie uwierzył.
Podszedł bliżej. Drzwi górowały nad nimi, szerokie na około cztery stopy i wzmocnione grubymi żelaznymi pasami, które wyglądały jak coś ze schronu przeciwatomowego. Tyle że starsze. Bardziej surowe. Jakby zostały zaspawane przez kogoś, kto spanikował, a nie planował.
Daniel przyłożył opuszki palców do wybrzuszonego środka. Metal zawibrował. Tylko nieznacznie. Ledwie. Ale niewątpliwie. Megan złapała oddech. “Dan. Przestań. Nie dotykaj tego więcej.” Natychmiast cofnął rękę.
Pojedynczy metaliczny jęk przetoczył się przez pokój, długi, niski, jak osiadanie starych zawiasów lub coś ciężkiego szorującego po drugiej stronie drzwi. To wystarczyło. Megan chwyciła go za ramię. “Nie otworzymy tego. Nie otworzymy. To nie jest ściana skarbów. To nie jest zapomniana piwnica. Coś tu nie gra. Musimy kogoś wezwać
Daniel odetchnął ciężko, adrenalina walczyła z racjonalnym myśleniem. “Tak. Ok. Tak.” Wdrapali się po drabinie, wychodząc do salonu, jakby uciekali z tonącego statku. Daniel odsunął drabinę od otworu i położył deskę ze sklejki nad otworem, aby czuć się bezpieczniej. Ręce Megan trzęsły się, gdy wybierała numer 911.
“To zabrzmi dziwnie – powiedziała do dyspozytora drżącym głosem. “Ale znaleźliśmy… zamknięte pomieszczenie pod naszym domem. I metalowe drzwi. I coś… przecieka? Rośnie? Nie wiem. Ale to nie jest bezpieczne. Proszę. Potrzebujemy, żeby ktoś przyjechał” W ciągu kilku minut samochód patrolowy wjechał na ich podjazd.
Funkcjonariusz Riley, mężczyzna po trzydziestce, wszedł za nimi do środka. Wysłuchał historii bez przerywania, z wyjątkiem zaciśnięcia szczęki, gdy wspomnieli o czarnych naroślach i wibrującym metalu. “Pokaż mi”, powiedział. Zaprowadzili go do wyrwanej ściany, drabiny, otworu w podłodze. Riley przykucnął, poświecił latarką w szyb… i zamilkł.
Potem gwałtownie wstał. “Muszę zadzwonić – powiedział, odsuwając się na bok, by wezwać wsparcie. Jego głos był spokojny, ale jego postawa zmieniła się, stał się sztywny, czujny, zdenerwowany. Po krótkiej, przyciętej rozmowie wrócił do nich. “W porządku – powiedział. “Zespół reagowania jest w drodze” “Zespół reagowania?” Megan powtórzyła. “Jak… więcej funkcjonariuszy?
Riley potrząsnął głową. “Nie, federalni Dwa czarne SUV-y wjechały na podjazd niecałe czterdzieści minut później, ciche jak cienie. Żadnych syren. Żadnych migających świateł. Tylko nieoznakowane pojazdy i rodzaj celowego ruchu, który sprawił, że Danielowi ścisnęło się w żołądku.
Trzech agentów wyszło na zewnątrz; dwóch w zwykłych kurtkach, jeden w cięższej kamizelce z odblaskowym napisem HAZMAT CONSULT. Za nimi wysiadła czwarta osoba, niosąc metalową walizkę. Wyglądał inaczej niż pozostali: starszy, krzepki, ze spokojnymi oczami za cienkimi okularami.
“Dr Halpern – przedstawił się. “Toksykologia środowiskowa. Jesteście właścicielami domu? Daniel i Megan skinęli głowami. Agent Brooks, wysoki, o ostrych rysach twarzy, profesjonalny aż do bezruchu, wystąpił naprzód. “Oboje musicie zostać na górze, chyba że powiemy inaczej – poinstruowała.
“Oficer Riley poinformował nas o tym, co znalazł. Zamierzamy ocenić to miejsce i ustalić, czy stanowi ono zagrożenie skażeniem Skażenie. Zagrożenie. Słowa, które sprawiły, że Megan ścisnęło się gardło. Dr Halpern zeskrobał kolejną próbkę czarnej narośli do fiolki, zaciskając brwi. “To grzyb – mruknął. “Ale kolonia czymś się żywi
Megan przełknęła. “Karmi? Jak to karmi? Halpern nie słodził. “Grzyby nie rosną w ten sposób bez źródła składników odżywczych. Może to być wilgotne drewno… może to być martwy gryzoń… może to być… – zawahał się na tyle długo, by jej żołądek się skręcił. “coś większego
Daniel poczuł, jak włosy na jego ramionach stają dęba. Zanim którekolwiek z nich zdążyło zapytać o coś więcej, agenci zaczęli opuszczać drabinę do otworu. Jeden po drugim znikali pod podłogą, latarki przecinały ciemność, a radia cicho trzaskały. “Niższy poziom jest nienaruszony – odezwał się jeden z agentów. “Są metalowe drzwi… zdecydowanie zardzewiałe, wypaczone. A wzrost jest gorszy tutaj na dole”
Inny głos: zaniepokojony, nie ukrywający tego. “Jakby ściana oddychała Megan przycisnęła dłoń do ust. Nastąpiła długa pauza, która sprawiła, że Daniel poczuł ciarki na skórze. Potem głos agenta, stłumiony, ale pilny: “…Brooks. Musisz to zobaczyć” Halpern zszedł następny, wspinając się po drabinie ze sztywną precyzją.
Daniel i Megan unosili się nad otworem, słuchając urywków rozmowy dryfujących w górę, niewyraźnych, ale wyraźnie napiętych. “…ciśnienie rośnie…” “…drzwi wybrzuszają się od wewnątrz…” “…jeśli to się tym żywi – nie możemy tego zignorować.” Puls Daniela przyspieszył. Megan chwyciła kanapę tak mocno, że pobielały jej kostki.
Po kilku długich, męczących minutach, agentka Brooks w końcu wyłoniła się z dziury, kurz rozmazał się na jej kurtce. Odetchnęła raz, uspokajając się, zanim stanęła przed nimi. “Panie Woods. Pani Clarke – powiedziała spokojnym, ale napiętym głosem – będziemy musieli otworzyć te drzwi Oczy Megan rozszerzyły się. “Czy to w ogóle bezpieczne?
Brooks nie udawał, że wie. “Podejmujemy wszelkie środki ostrożności. Ale cokolwiek jest za tymi drzwiami, napędza rozwój grzybów. Pozostawienie ich zamkniętych może pogorszyć sytuację “A jeśli coś wdychamy? Zapytał Daniel. “Dlatego zostajesz tutaj – powiedział łagodnie Brooks. “Będziemy w pełni wyposażeni Inny agent wspiął się na górę i wyciągnął ciężki metalowy zestaw narzędzi w kierunku otworu.
Dr Halpern również wystąpił naprzód, teraz w pełnej masce oddechowej. “Powoli złamiemy pieczęć – wyjaśnił. “Sprawdzimy ciśnienie powietrza, liczbę zarodników. Jeśli wykryjemy coś niestabilnego, natychmiast je zamkniemy” Trzeci agent ponownie zszedł z przenośną kurtyną zabezpieczającą, rozkładając ją w miarę jak szedł, elastyczną barierę, aby zapobiec przedostawaniu się czegokolwiek do domu.
To nie były ćwiczenia. To nie była rutyna. Nawet głosy agentów niosły niski, zmartwiony ton. Daniel chwycił Megan za rękę. Nie odsunęła się. Poniżej ustawili się agenci. Brooks nieznacznie skinęła głową. “Na mój znak – powiedziała przez radio, jej głos odbijał się słabym echem. “Trzy… dwa… jeden Głęboki metaliczny jęk odbił się od desek podłogowych.
Potem ostry syk. Potem niepokojący trzask sprężonego powietrza uchodzącego z przestrzeni, która była zamknięta przez lata. “Pieczęć pękła – zawołał ktoś, jego głos był napięty. “Brak widocznego rozproszenia Uścisk Megan zacisnął się boleśnie wokół palców Daniela. Pod nimi metal skrobał, zawiasy piszczały, a głos Halperna unosił się w górę, stłumiony za jego maską.
“Otwieram… ostrożnie…” A potem nic. Cisza tak gęsta, że wydawała się żywa. Daniel wstrzymał oddech. Megan poczuła puls w gardle. A potem. Zduszone sapnięcie. “O mój Boże – wymamrotał agent, potykając się. “Co to jest?” Kolejny głos, niższy, wstrząśnięty. “Sir… musi pan to zobaczyć. Teraz Latarki przesunęły się. Buty zadrapały. Ktoś zaklął pod nosem.
Halpern wystąpił naprzód, jego głos był pełen niedowierzania. “To laboratorium hodowlane – powiedział w końcu. “Grzyby. Kilka gatunków” Uderzenie. Zbyt długo. Zbyt napięta. “Niektóre są lecznicze – kontynuował powoli. “Niektóre są… psychodeliczne.” Drugi agent dodał chwiejnym głosem: “Jest ich… dużo. Chryste. Jakby zajęły cały pokój”
Nastąpiła kolejna chwila ciszy, ciężka od szoku i słabego syku niespokojnego powietrza unoszącego się z otwartej komory. “Niebezpieczne? – zapytał jeden z agentów. “Nie w sensie katastroficznym – powiedział Halpern. “Ale zdecydowanie nielegalne. Ktokolwiek to zbudował, eksperymentował. Niektóre szczepy hybrydowe również zmutowały w ścianach Kolejna pauza.
“A wzrost ciśnienia? Gaz i wilgoć uwięzione za zamkniętymi drzwiami. Gdyby to trwało dłużej…” Nie dokończył. Nie musiał. Daniel wypuścił drżący oddech. Kolana Megan prawie się ugięły, gdy poczuła ulgę. Atmosfera nad dziurą zmieniła się w mieszaninę wyczerpania i oszołomionego niedowierzania.
Nie radość, nie triumf, tylko ogromny ciężar tego, co prawie się wydarzyło, osiadający w ich kościach. Agentka Brooks wspięła się jako ostatnia, zdejmując maskę ze zmęczonym westchnieniem. “Zapanujemy nad tym – powiedziała. “Oczyścimy przestrzeń i zbadamy, kto jej używał. Ale wy dwoje.. Zaoferowała najsłabszy, najrzadszy uśmiech. “Podjęliście właściwą decyzję
Daniel wypuścił drżący oddech, z którego nie zdawał sobie sprawy. Megan przyłożyła nadgarstek do ust, a jej oczy rozbłysły strachem, który pojawia się dopiero po tym, jak niebezpieczeństwo minie.
Brooks odsunął się na bok, gdy dwóch kolejnych agentów wyszło z ukrytego pomieszczenia, zdejmując rękawiczki i maski. Jeden z nich niósł zapieczętowany pojemnik wypełniony odciętymi próbkami grzybów; drugi trzymał schowek pokryty pospiesznymi notatkami.
“Dobrą wiadomością jest to, że zarodniki nie były toksyczne – nie w sensie bezpośredniego zagrożenia życia” – powiedział Halpern, gdy pojawił się za nimi Spojrzał w kierunku dziury. “Ale mutowały. Bez wentylacji, bez konserwacji… to pomieszczenie zamieniało się w biologiczny szybkowar Megan przełknęła. “Więc ten zapach… to było to? Grzyb?”
“Częściowo – odpowiedział Halpern. “Ale głównie? To był gaz nagromadzony w wyniku rozkładu wewnątrz tego zamkniętego pomieszczenia. Wilgoć, zastałe powietrze, biologiczny produkt uboczny. Grzyby żywiły się tym wszystkim – i rozrastały się Daniel potarł dłońmi dżinsy, jego głos był niepewny. “Gdybyśmy nie otworzyli tej ściany.. “Mielibyście prawdziwe zagrożenie” – dokończył Brooks.
“Upadek strukturalny. Choroby układu oddechowego. Albo ciśnienie za drzwiami, które w końcu samo się wydostanie” Po ramionach Megan przebiegł dreszcz. Halpern spojrzał między nich, jego wyraz twarzy złagodniał. “Znalazłaś to wcześnie. Bardzo wcześnie. Większość ludzi zignorowałaby zapach, dopóki nie byłoby za późno Agent podszedł z zapieczętowaną torbą na dowody.
“Katalogujemy teraz szczepy. Niektóre z nich nie są standardowe. Ktoś eksperymentował. Prawdopodobnie produkował hybrydy Brooks skinął głową. “I dowiemy się kto Dom skrzypiał słabo nad nimi, stare drewno osiadało, a może wypuszczało oddech po dziesięcioleciach utrzymywania tajemnic. Daniel i Megan stali obok siebie, a powaga chwili osiadła w ich kościach.
“Więc co teraz? Daniel zapytał cicho. Brooks wskazała na swój zespół. “Oczyścimy laboratorium. Usuniemy grzyby. Zdezynfekujemy cały dolny poziom. Nie zostaniecie wpuszczeni do środka, dopóki nie zostanie to uznane za bezpieczne Przerwała, jej ton był ciepły pomimo stanowczości. “Po tym? Odzyskasz swój dom Megan zamrugała, zaskoczona nagłym pojawieniem się łez w jej oczach.
“Nasz dom – powtórzyła cicho, jakby przypominając sobie. Brooks skinął głową. “Warto go uratować. Ale to będzie wymagało pracy Daniel objął Megan ramieniem, przyciągając ją do siebie. “Poradzimy sobie – powiedział, choć jego głos drżał od resztek adrenaliny. Radio Brooksa trzeszczało. Wzywał ją inny agent.
Zrobiła krok w stronę drabiny, ale spojrzała za siebie z ostatnią nutą otuchy. “Zajmiemy się tym stąd – powiedziała. “Zrobiliście dokładnie to, co powinniście. I dzięki temu nic nie wymknęło się spod kontroli”
Następnie zniknęła w ukrytym pomieszczeniu pod ich domem, pozostawiając Daniela i Megan stojących razem w przyćmionym, zakurzonym świetle ich salonu – wstrząśniętych, zdenerwowanych i wreszcie niespodziewanie pełnych nadziei.
