Wiatr wył jak coś dzikiego. Raymond stał na skraju swojego podwórka, wpatrując się w dziwny, falujący kopiec na wpół zakopany w śniegu. Nie było go tam wczoraj. Drgnął. Potem wydobył się z niego dźwięk – ni to skomlenie, ni warczenie. Coś pomiędzy.
Ostrożnie podszedł bliżej, zanurzając buty głęboko w zaspie. Kształt znów się poruszył. Lód pękł pod jego ciężarem. Potem – kolejny dźwięk. Ten ostrzejszy. Ranny. Zły. Odbił się echem po podwórzu, jakby nie należał do żadnego stworzenia, które mógłby nazwać.
Raymond zatrzymał się. Miał osiemdziesiąt dwa lata i był zupełnie sam. Burza przybierała na sile. Śnieg szczypał go w twarz, zamazywał drzewa. Ale nie mógł się odwrócić. Coś tam było – pod śniegiem. Coś żywego. Może umierającego. I nikt inny nie nadchodził.
Raymond Carter mieszkał samotnie przez dwanaście długich zim w krzywym, porośniętym bluszczem domu na skraju cichego miasteczka na wsi. Niegdyś nauczyciel, znany ze swojego suchego dowcipu i żelaznej cierpliwości, Raymond pogrążył się w nałogu i ciszy po stracie żony, Marlene, ponad dziesięć lat temu.
W wieku osiemdziesięciu dwóch lat nadal kosił trawnik grzechoczącą kosiarką pchaną i nalegał na zwożenie własnego drewna na opał, nawet gdy jego stawy krzyczały w proteście. Nie miał dzieci ani bliskiej rodziny. Miał tylko dom pełen starych książek, temperamentne radio i całe życie wspomnień, które skrzypiały głośniej zimą.
Większość nocy była taka sama – wczesne kolacje, powolne łyki herbaty i szum wiatru na zewnątrz. Jednak dzisiejszej nocy pogoda się zmieniała. Przez cały dzień przez region przetaczała się burza, a teraz była prawie na wyciągnięcie ręki.
Raymond dwukrotnie sprawdził zamki, uszczelnił okna i rozpalił ogień w piecu. Wszystko było gotowe. Właśnie usiadł na brzegu łóżka, z kołdrą naciągniętą do połowy na nogi, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi.
Dźwięk wstrząsnął nim. Zmarszczył brwi, pocierając bolące kolana. W dzisiejszych czasach goście byli rzadkością, a jeszcze rzadziej po zmroku – zwłaszcza, gdy ostrzeżenie o śniegu było w pełni skuteczne. Raymond zszedł na dół i otworzył frontowe drzwi, aby znaleźć małą Emmę Hargrove stojącą na werandzie, owiniętą w za duży czerwony płaszcz, z zarumienionymi policzkami i szeroko otwartymi oczami.
“Emma? – zapytał zaskoczony. “Co ty u licha robisz w taką pogodę?” “Coś widziałam – powiedziała szybko, zerkając przez ramię. “Z okna mojej sypialni. Na twoim podwórku. Coś poruszającego się pod śniegiem.
Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć Raymond wpatrywał się w nią przez chwilę, próbując ocenić powagę w jej głosie. Nie wyglądała, jakby żartowała. “Coś się rusza?” powtórzył. Przytaknęła. “To wyglądało… dziwnie. Nie wiem, co to było.
Ale teraz po prostu tam leży. Myślę, że może utknęło Podmuch wiatru przetoczył się między nimi, rozrzucając śnieg po ganku. Raymond potarł kark, niespokojny. “W porządku – powiedział w końcu.
“Dzięki, że mi powiedziałaś, Emmo. Wracaj do środka, zanim twoja matka zacznie się martwić Raymond patrzył, jak Emma zbiega po schodach ganku i znika w zawiei śnieżnej, a jej drobna sylwetka zostaje pochłonięta przez biel.
Zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie na chwilę, wsłuchując się w wiatr wyjący wśród drzew na zewnątrz. Coś się rusza pod śniegiem? Nie podobał mu się ten dźwięk. Mimo to, ciekawość – połączona ze starym instynktem ochrony – popchnęła go do działania.
Narzucił na siebie ciężki płaszcz, dwukrotnie owinął szyję szalikiem i narzucił wełnianą czapkę na przerzedzone włosy. Zanim założył rękawiczki i wyszedł na mróz, burza rozpętała się na dobre.
Powietrze uderzyło w niego jak ściana. Wiatr hulał po podwórku, a płatki śniegu tańczyły wściekle w blasku światła na werandzie. Każdy krok po oblodzonej ścieżce wymagał wysiłku, a jego buty chrzęściły w gromadzącym się śniegu.
Podwórko rozciągało się jak blada płachta, miękkie kopce i ciemne zakamarki rozrzucone pod drzewami. Raymond wytężył wzrok, próbując dostrzec ruch. Na początku nie było nic. Tylko szum wiatru, skrzypienie gałęzi i nieubłagana cisza zimy.
Wtedy to zobaczył. Przy ogrodzeniu, na wpół zakopane w zaspie, coś drgnęło. Zrobił kilka powolnych kroków do przodu. Kształt był niewyraźny, ale na pewno tam był. Nieregularne wybrzuszenie w śniegu, ledwo widoczne, ale niezaprzeczalnie nie na miejscu.
Jego część znów się poruszyła, zbyt wolno, by był to wiatr, zbyt celowo, by było to naturalne. Raymondowi ścisnęły się wnętrzności. Utrzymywał dystans, okrążając powoli, starając się uzyskać lepszy widok. Im bardziej się zbliżał, tym bardziej pogłębiał się jego niepokój. Cokolwiek to było, było duże.
Z pewnością większe niż szop czy lis, a nie jakieś pechowe zwierzę, które zawędrowało na niewłaściwe podwórko. Jego grzbiet unosił się i opadał w płytkich, ciężkich oddechach. Do jego uszu dotarł słaby, stłumiony dźwięk – coś w rodzaju niskiego chrząknięcia.
Zatrzymał się, mrużąc oczy przed śniegiem. Puls Raymonda zaczął przyspieszać, a zimna linia potu spłynęła mu po kręgosłupie. Jego pierwszą irracjonalną myślą były niedźwiedzie. W końcu mieszkał w kraju niedźwiedzi. Czy młode mogło stracić orientację i upaść na jego podwórku?
Ale nie, kształt się nie zgadzał. Ubarwienie było zbyt blade. A poza tym, jaki niedźwiedź byłby na otwartej przestrzeni w środku burzy? Mimo to… myśl o zbliżeniu się sprawiła, że jego ciało się napięło. Stał nieruchomo, śnieg zalegał mu na ramionach, wpatrując się w dziwną postać.
Coś w tym… nie wydawało się naturalne. Raymond przesunął się do przodu, mrużąc oczy przez gęstą zasłonę śniegu. Bryła przy ogrodzeniu była wciąż na wpół zakopana, nieruchoma, ale w jakiś sposób… obecna. Nie był to zwykły przedmiot, ale coś, co miało wagę, ciepło.
Im bardziej się zbliżał, tym więcej mógł dostrzec: grzbiet szczeciniastego futra, plamy bladej skóry pod spodem, najdelikatniejsze wznoszenie się i opadanie oddechu. Jego buty chrzęściły w świeżej zaspie i nagle kopiec drgnął. Raymond zamarł w bezruchu.
Niskie prychnięcie przecięło burzę, stłumione, ale nie do pomylenia. Zamrugał. Prychnięcie? Ostrożnie podszedł bliżej, serce mu przyspieszyło. Grzbiet zwierzęcia uniósł się lekko, odsłaniając zaokrąglony tors, a szorstka szczecina była mokra i zbita od śniegu.
Dotarł do niego słaby zapach – stęchły, ziemisty zapach pod ostrym chłodem. Nastąpiło kolejne prychnięcie, tym razem głośniejsze, któremu towarzyszył powolny obrót głowy. Małe, szeroko osadzone oczy. Płaski pysk pokryty lodem. Raymond zmrużył oczy mocniej. “Świnia? – mruknął na głos, oszołomiony.
“Chyba sobie ze mnie żartujesz.” To nie miało sensu. W pobliżu nie było już żadnych farm – a przynajmniej żadnych z luźnym inwentarzem. A już na pewno nie było powodu, by świnia przebywała na zewnątrz w taką pogodę. Jasne, świnie potrafiły przetrwać w zimnie, ale to było coś innego. Było śmiertelnie zimno.
Chłód w ujemnych temperaturach. Śnieg szybko się gromadził. Co u licha ona tu robiła? Świnia znów się poruszyła, chrząkając cicho, a jej grube ciało drżało ze zmęczenia. Nie podniosła się. Nawet nie próbowała. Po prostu wpatrywała się w niego nieufnym wzrokiem, jakby oceniając go i kalkulując, czy jest przyjacielem, czy wrogiem.
Raymond spojrzał w stronę domu. Wiatr wzmógł się jeszcze bardziej, wysyłając kręgi śniegu wirujące wokół jego butów. To zwierzę nie przetrwa zbyt długo – nie w takim stanie. Mimo to, coś w sposobie, w jaki pozostawało w miejscu, nawet teraz, niepokoiło go.
Jakby czekało. Albo czegoś strzegło. Odrzucił tę myśl. Nie, to tylko świnia, pewnie gdzieś uciekła. Zimna, słaba, zbyt zmęczona, by uciekać. To wszystko. Ale wątpliwości pozostały. Raymond zrobił ostatni krok, na tyle blisko, że słyszał płytki oddech świni.
Następnie ostrożnie przykucnął – tylko nieznacznie – na tyle, by lepiej przyjrzeć się jej twarzy. Świnia wydała z siebie jeszcze jedno chrapliwe prychnięcie, ale nie poruszyła się. Raymond odetchnął powoli. Nie mógł jej podnieść – nie w tym stanie. Nie w wieku osiemdziesięciu dwóch lat. Kolana bolały go już od kucania, a plecy sprawiały mu kłopoty od lat.
Świnia mogła nie stawiać oporu, ale to nie był problem. Odwrócił się i ruszył w stronę domu, śnieg szczypał go w policzki, a frustracja narastała w piersi. W środku Raymond zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie, oddychając niepewnie, z gonitwą myśli.
Raymond chwycił za telefon stacjonarny i wybrał numer Animal Control. Po kilku dzwonkach odpowiedział zmęczony głos. “Westbury Animal Services – tu Diane” Wyjaśnił wszystko – jak został zaalarmowany przez sąsiadkę, co zobaczył na podwórku, mróz, rozmiar zwierzęcia i jego bezruch.
Diane wypuściła długi wydech. “Będę z panem szczera. Przy tej burzy drogi są ledwo przejezdne. Zawiesiliśmy większość pickupów. Ale… – zawahała się – wyślę zgłoszenie, na wypadek gdyby ktoś był jeszcze w pobliżu.
Szanse nie są duże, ale postaram się kogoś wyciągnąć Nadzieja Raymonda zamigotała. “Tylko o to proszę “W międzyczasie – dodała – jeśli w jakikolwiek sposób możesz zapewnić mu schronienie lub ciepło, zrób co w twojej mocy. Jeśli leży nieruchomo, to ma kłopoty
Raymond zmarszczył brwi, wyglądając przez okno. “Nie będzie łatwo go przenieść – powiedział. “Jest duży. A ja nie jestem już tak silny jak kiedyś Nastąpiła przerwa. Potem Diane odpowiedziała: “Nie musi go pan podnosić. Jeśli nadal może chodzić, spróbuj zaprowadzić go w jakieś ustronne miejsce”
Podziękował jej i rozłączył się, wpatrując się w słuchawkę przez dłuższą chwilę, zanim ją odłożył. Ciepło – to był klucz. Ale jak dokładnie miał przeprowadzić na wpół zamarzniętą świnię przez burzę śnieżną?
Mimo to nie mógł pozwolić jej zamarznąć. Musiał czegoś spróbować. Przeszukał kuchnię. Żadnego siana, żadnych lamp grzewczych – to nie była stodoła. Ale może jedzenie mogłoby ją zachęcić. Świnie były mądre. A świnie były chciwe. Otworzył spiżarnię i przeszukał dolne półki.
Po odsunięciu na bok brzoskwiń w puszce i zupy, znalazł stary słoik masła orzechowego. Gęste. Słone. Mocno pachnące. Pamiętał, jak Marlene mówiła kiedyś, że świnie je uwielbiają. Nie był pewien, czy to prawda, ale warto było spróbować.
Raymond chwycił słoik, łyżkę i starą aluminiową formę do ciasta. Rozsmarował sporą kulkę na środku naczynia, a jej zapach już unosił się w ciepłym kuchennym powietrzu. Może, tylko może, podąży za zapachem do schronienia.
Ponownie chwycił latarkę, ubrał się w podwójne warstwy i ponownie wkroczył w burzę. Tym razem wiatr uderzył mocniej, przecinając twarz Raymonda i szarpiąc jego płaszcz niczym chciwe palce.
Ścisnął blaszany talerz, a jego płytka warstwa masła orzechowego przykleiła się do niego jak kawałek cukierka. Zapach już przebijał się przez zimno, gęsty i wyraźny w mroźnym powietrzu. Raymond poruszał się ostrożnie, wracając swoją wcześniejszą ścieżką przez podwórko.
Śnieg szybko się podniósł; jego poprzednie ślady już zniknęły, jakby nigdy go tu nie było. Wiązka światła latarki odbijała się i kołysała, aż w końcu wylądowała na nieruchomej bryle przy ogrodzeniu.
Wciąż tam była. Wciąż na wpół zakopana. Wciąż obserwowana. Świnia nie ruszyła się od wyjścia Raymonda. Teraz wyglądała jeszcze słabiej – skulona, trzęsąca się, pokryta lodem. Śnieg piętrzył się wzdłuż jej grzbietu, przywierając do szczeciny sztywnymi grzbietami.
Jedynie subtelne unoszenie się i opadanie jego klatki piersiowej świadczyło o tym, że wciąż oddycha. Raymond zwolnił, przykucnął kilka stóp dalej i wsunął puszkę masła orzechowego w śnieg. “Proszę bardzo – mruknął. “W środku jest ciepło. I sucho
Uszy świni drgnęły. Nie prychnęła ani nie chrząknęła. Po prostu się wpatrywała. A potem – dźwięk. Nie od świni. Słaby, stłumiony skowyt. Raymond zesztywniał. Pod ciałem świni rozległ się kolejny pisk, miękki i napięty. Pochylił się lekko w bok, mrużąc oczy przez wiatr.
Wtedy to zobaczył – migotanie ruchu pod brzuchem świni. Niewielkie drżenie na śniegu, jakby coś ukrytego pod nim się poruszyło. Coś żywego. Świnia drgnęła lekko, zwijając się ciaśniej wokół postaci pod nią.
Przez sekundę Raymond dostrzegł rozmazane futro. Nie świni. Coś innego. Mniejsze. Pilnowało go. Nie poruszył się. Nie oddychał. Czymkolwiek było to stworzenie, świnia ogrzewała je – osłaniała ostatkiem sił. To nie było tylko przetrwanie.
Ratowała coś jeszcze. Serce Raymonda załomotało. Powoli wstał i zrobił kilka kroków w kierunku szopy. Następnie otworzył szeroko drzwi, rozłożył stary koc kempingowy i czekał. Nie trwało to długo.
Zapach musiał zrobić resztę. Odwrócił się na czas, by zobaczyć, jak świnia podrywa się na nogi, drżąca, ale zdeterminowana. Zataczała się do przodu po ścieżce, którą oczyścił – zatrzymując się tylko raz, by spojrzeć wstecz na małe zagłębienie, które zostawiła za sobą – po czym utykając weszła do szopy i upadła na koc, całkowicie wyczerpana.
Raymond nie tracił czasu. Przebiegł sprintem przez podwórko, padł na kolana przy zagłębieniu i zaczął odgarniać śnieg obiema rękami. Skorupa była zbita i twarda, ale nie głęboka. Wtedy jego palce ją znalazły. Płat mokrego futra.
Małe, skulone ciało. Drżące. Wciąż żywe. Owinął je szalikiem, przytulił do piersi i zaniósł do szopy. Świnia przyglądała mu się z półprzymkniętymi oczami, śledząc każdy jego ruch. Położył zawiniątko obok niej.
Małe stworzenie poruszyło się – ledwo – i przycisnęło się do ciepłego boku świni. Raymond klęczał tam przez dłuższą chwilę, śnieg kapał z jego płaszcza, a oddech unosił się chmurami. Dotarli tak daleko. Teraz do niego należało upewnienie się, że pokonają resztę drogi.
Burza była teraz bezlitosna, wirowała jak żywa istota, szarpiąc płaszcz Raymonda, gdy potykał się w kierunku szopy. W środku świnia leżała nieruchomo, jej masywne ciało zwinięte wokół małego, drżącego stworzenia.
Koc pod nimi był wilgotny, ale zapewniał pewną izolację od zamarzniętej podłogi. Raymond padł na kolana obok nich, łapiąc oddech. Małe, wątłe stworzenie wtuliło się w brzuch świni, jego drobne kończyny drgały, oddech był chwiejny, ale realny.
Jego futro było cienkie, zbyt cienkie jak na taką pogodę, a kości czuły się jak gałązki pod palcami Raymonda. To nie było coś, z czym mógł poradzić sobie sam. Nie tutaj. Nie tej nocy. Wyciągnął telefon z płaszcza i wybrał numer. Linia zadzwoniła raz.
“Dr. Morris” – odezwał się znajomy, szorstki głos. “To ja. Raymond – powiedział, głosem zachrypniętym od zimna. “Mam coś. Świnia, zamarzała na śniegu. I coś jeszcze. To… nawet nie wiem, co to jest. Małe i słabe, chyba ma kłopoty”
Na chwilę zapadła cisza. “Sprowadź ich tutaj. Teraz – powiedział stanowczo Morris. “Przygotuję pokój. Jedź bezpiecznie, Ray Raymond rozłączył się i przez chwilę stał nieruchomo, wpatrując się w świnię i małe, zawinięte stworzenie u jej boku. Miał osiemdziesiąt dwa lata.
Jego plecy nie były już takie jak kiedyś. Podniesienie nawet połowy ciężaru świni mogłoby go zwalić z nóg na kilka dni – albo i gorzej. Ale nie było czasu na ostrożność. Nie teraz. Nie teraz, gdy życie jest zagrożone. Owinął małe stworzenie ciasno szalikiem, po czym odwrócił się do świni. Chwycił koc kempingowy i owinął go wokół niej najlepiej jak potrafił.
Wiatr uderzył w niego, gdy tylko otworzył drzwi szopy. Raymond usztywnił się. Jedno ramię włożył pod klatkę piersiową świni, a drugie pociągnął za sobą i zaczął ją ciągnąć. Nogi mu się trzęsły. Ogień przeszywał jego kręgosłup z każdym krokiem. Ale świnia nie stawiała oporu. Jęknęła słabo, ciężka i wiotka, i pozwoliła mu się prowadzić.
Każdy cal w kierunku ciężarówki wydawał się milą. Ale nie zatrzymał się. Nie mógł. Dotarł do ciężarówki i wepchnął świnię do bagażnika z całych sił. Następnie odwrócił się do mniejszego stworzenia, wciąż owiniętego w materiał. Gdy pochylił się, by je podnieść, jego stopa zahaczyła o oblodzoną krawędź podjazdu.
Nogi wyleciały mu spod nóg. Ziemia uderzyła go w plecy. Błysk białego bólu przeszył jego kręgosłup. Zadygotał, a wiatr wyleciał mu z głowy. Przez chwilę nie mógł się ruszyć. Zimno przesączało się przez niego, szybkie i karzące. Nie. Nie teraz.
Zacisnął szczękę, zęby zgrzytnęły z bólu i zmusił się do przewrócenia. Owinięta kocem istota leżała kilka metrów dalej, nietknięta. Cicho pojękiwało. Raymond jęknął, podniósł się na kolana i podczołgał do niego.
Przycisnął zawiniątko do klatki piersiowej i podniósł się, jedną nogą na raz, z ciężkim oddechem. Podszedł do ciężarówki, otworzył drzwi pasażera i delikatnie położył stworzenie na siedzeniu. Następnie wsiadł za kierownicę, każdy mięsień jego pleców krzyczał w proteście.
Ale nie zatrzymał się. Uruchomił silnik i wyjechał na drogę. Wycieraczki ledwo nadążały. Śnieg uderzał o szybę jak pięści, a wąska wiejska droga co kilka sekund znikała pod białą chmurą.
Raymond pochylił się do przodu w fotelu, mrużąc oczy i zaciskając białe knykcie na kierownicy. Jego plecy pulsowały przy każdym wyboju na drodze. Cokolwiek zrobił podczas upadku, nie było to nic poważnego. Nie było jednak czasu, by się nad tym zastanawiać.
Świnia leżała w łóżku ciężarówki, nie ruszając się, ale oddychając. Malutkie stworzenie było skulone obok niego na siedzeniu pasażera, owinięte starym wełnianym płaszczem Raymonda, a jego oddech słabo zaparowywał na szybie.
“Trzymaj się – mruknął Raymond. “Jesteśmy blisko Zbyt szybko pokonał długi zakręt na Hollow Creek Road – wiedział to w chwili, gdy opony straciły przyczepność. Ciężarówka zadrżała. Tył zaczął się ślizgać. Za oknem zamajaczyły drzewa.
Raymond szarpnął kierownicą, serce mu waliło. Ciężarówka wpadła w poślizg bokiem na oblodzonej drodze, przekoziołkowała raz-dwa razy, zanim wylądowała na suchym żwirze w pobliżu pobocza. Ciężarówką wstrząsnęło, po czym wyprostowała się. Nie oddychał przez pełne pięć sekund.
Potem zmusił się do kontynuowania jazdy. Światła pojawiły się przed nim, niewyraźne przez śnieg. Ukazał się mały budynek kliniki, przerobiony dom na farmie, schowany tuż przy drodze. Wjechał na parking z piskiem hamulców, a gdy tylko ciężarówka się zatrzymała, drzwi kliniki otworzyły się.
Dr Morris stał w wejściu w fartuchu i butach, już pędząc w jego stronę. Raymond wyszedł z kabiny, krzywiąc się przy każdym kroku. “Z tyłu – powiedział surowym głosem. Razem wciągnęli do środka najpierw świnię, a potem spakowane stworzenie.
Morris nic nie mówił, tylko poruszał się z wyćwiczoną szybkością, wydając polecenia młodemu asystentowi, który pojawił się na korytarzu. “Połóż ją tutaj – powiedział Morris, wskazując na wyściełany stół. Delikatnie rozpakował małą figurkę i zbadał ją ostrożnymi, wyćwiczonymi dłońmi.
Raymond unosił się obok niego, napinając każdy mięsień swojego ciała. Morris w końcu podniósł wzrok. “Ten mały to wojownik – powiedział. “Zimno, niedożywiony, odwodniony, ale trzyma się Raymond wypuścił drżący oddech. “A świnia?
“Szok i narażenie. Ale jej stan jest stabilny. Znaleźliście je razem? Raymond skinął głową. “Trzymała małą w cieple. Pilnowała go Morris zamrugał powoli, ponownie przyglądając się stworzeniu. Następnie delikatnie rozchylił sierść wokół jego pyszczka. “Więc co to jest, bezpański pies?
“Jasne, ale ten maluch nie jest zwykłym przybłędą – powiedział. “Spójrz na jego pysk. Kształt oczu Odwrócił się do Raymonda. “Masz hybrydę.” Raymond zmarszczył brwi. “Co?” “Psa i wilka – powiedział cicho Morris. “Prawdopodobnie drugie pokolenie.
“Może został porzucony przez właściciela, gdy sprawy się skomplikowały, kto wie? Powiedział Morris, wzruszając ramionami. Raymond wpatrywał się w małą, drżącą postać owiniętą w koce z niedowierzaniem. “Nie poradziłaby sobie bez świni – dodał Morris.
“One nie łączą się tak bez powodu Raymond spojrzał między nich – na ogromną, poobijaną świnię leżącą spokojnie na podgrzewanej poduszce i na wpół zamarznięte stworzenie przyciśnięte do jej boku. Wiedział, co musi zrobić.
Raymond usiadł w rogu sali egzaminacyjnej, zdjął kurtkę, kręgosłup zesztywniał, obserwując pracę weterynarza. Jego oddech w końcu się wyrównał, ale adrenalina jeszcze go nie opuściła. Brzęczała mu w klatce piersiowej, za żebrami, nie chcąc się uspokoić.
Świnia – teraz oczyszczona i ogrzana – leżała na rozgrzanej macie, z półprzymkniętymi oczami, ale wciąż czujna. Nie odrywała wzroku od mniejszego stworzenia wtulonego w jej bok. Nawet na chwilę. Mała hybryda przestała się trząść.
Jej drobna klatka piersiowa unosiła się i opadała w stałym rytmie, oczy były zamknięte, a jedna łapa drgała przez sen. “Przeżyje – powiedział dr Morris. “Świnia też. Potrzebuje tylko odpoczynku. Nawodnienia. Jedzenia. Ale to jest więź, której się nie przerywa Raymond powoli skinął głową.
“Trzymają się razem – powiedział cicho. “Cokolwiek przeszli… trzymają się razem Morris uśmiechnął się lekko. “Myślisz o tym, o czym ja myślę? Raymond nie odpowiedział od razu.
Wstał, podszedł do stołu i delikatnie przesunął dłonią po szorstkim futrze świni. Jej ucho drgnęło w odpowiedzi, ale nie odsunęła się. Spojrzał na śpiącą hybrydę. Jej uszy drgały, gdy śniła. “Mam pokój – powiedział. “I przydałoby mi się towarzystwo
Następnego ranka wciąż padał śnieg, gdy Raymond wjechał na swój podjazd, a wczesne słońce świeciło słabo przez ciężkie chmury. Droga została odśnieżona na tyle, by można było dojechać do domu. Na tylnym siedzeniu mała istotka poruszyła się, mrugając do niego oczami, które nie były już mętne, ale jasne i ostrożne.
Obok niej, wtulona w koce, świnia drzemała cicho, jej oddech był głęboki i powolny. Raymond wysiadł i otworzył drzwi. “Chodźcie, wy dwoje – powiedział łagodnie. “Witajcie w domu Wnosił je pojedynczo, sadzając przy kominku – świnię na grubym, starym dywanie, hybrydę skuloną obok niej.
Ciepło płomieni pomalowało pokój na delikatne złoto. Raymond nalał sobie kubek herbaty, ból w plecach wciąż był ostry, ale znośny. Rozsiadł się wygodnie w fotelu i siedział w ciszy. Na zewnątrz burza minęła.
Wewnątrz stary dom znów wydawał się… pełny. Świnia otworzyła jedno oko, po czym delikatnie oparła podbródek na boku stworzenia. Hybryda mrugnęła do Raymonda. Ten uśmiechnął się nieznacznie. “Będziesz potrzebował imion – powiedział, głównie do siebie. Po raz pierwszy od lat, gdy ogień trzaskał, a śnieg topniał za oknami, Raymond nie czuł się samotny. W ogóle.