Błoto pochłaniało wszystko, co wykopał. Każda garść, którą usunął, wślizgiwała się z powrotem na miejsce, wymazując jego wysiłek, jakby ziemia była żywa. Ręce Owena były zdrętwiałe, oddech nierówny, deszcz szczypał go w twarz, gdy próbował uwolnić psa. Skomlał raz, słaby i napięty, a jego oczy rozszerzyły się w panice.
“Spokojnie – mruknął drżącym głosem. Przesunął dłonią wzdłuż jego boku, szukając miejsca, w którym został złapany. Jego palce napotkały coś solidnego pod powierzchnią. Coś, czego nie powinno tam być. Pies wzdrygnął się, lekko skręcając, a w jego klatce piersiowej rozległ się niski krzyk. Cokolwiek go trzymało, nie puszczało.
Spróbował ponownie, kopiąc szybciej, błoto zapadło się wokół jego nadgarstków. Deszcz padał mocniej, zagłuszając odgłos jego oddechu. Ruchy zwierzęcia zwolniły, aż pozostał tylko jego płytki oddech. Serce Owena waliło mu w gardle. Jeśli będzie kopał dalej, pogrzebie je żywcem. Jeśli się zatrzyma, zwierzę i tak umrze.
Owen jechał tą trasą już setki razy. Wąska polna droga wiła się przez niskie wzgórza i pola uprawne, mijając zardzewiałe skrzynki pocztowe i te same pochylone słupki ogrodzeniowe, których już prawie nie zauważał. Był w połowie swojej ostatniej dostawy, myśląc głównie o kawie i suchych skarpetkach, kiedy niebo zaczęło się zmieniać.
Na początku było to tylko przyciemnienie światła, jakby ktoś zmniejszył jasność dnia. Potem przyszedł szybki, niecierpliwy wiatr, który sprawił, że drzewa zadrżały. Zerknął przez przednią szybę. Chmury zgęstniały, tworząc jeden długi siniak rozciągający się po horyzont.
Pierwsza kropla uderzyła w szybę, potem kolejna, potem dziesiątki następnych. W ciągu kilku sekund spadł deszcz. Droga zrobiła się śliska, błoto rozmiękło pod oponami. Włączył wycieraczki, pochylił się bliżej szyby, mrużąc oczy na krętą drogę przed sobą.
Pół kilometra dalej zauważył ruch, zbocze po jego prawej stronie wydawało się jakieś inne, ciemniejsze. Wtedy zdał sobie sprawę, że zbocze wzgórza zawaliło się, wylewając błoto i korzenie do przydrożnego rowu. Nie było to pełne osuwisko, a jedynie niechlujny wyciek spowodowany deszczem rozluźniającym wierzchnią warstwę gleby. Zwolnił, skanując krawędź w poszukiwaniu spadających gruzów. Wtedy zobaczył psa.
Na początku wyglądał jak część samego osuwiska; brązowy, przemoczony i do połowy pokryty błotem. Potem się poruszył. Pies łapał zapadniętą ziemię, kopał gorączkowo, skomląc między oddechami. Każda łapa błota po prostu wpadała z powrotem, ale pies szedł dalej, nieubłaganie, jakby coś cennego było zakopane pod spodem.
Owen zmarszczył brwi. Zdjął nogę z hamulca, utrzymując furgonetkę na biegu jałowym. W tych okolicach nierzadko widywało się przybłędy, ale ten wyglądał na zdesperowanego. Oparł się o siedzenie i otworzył okno. Deszcz wpadł do środka, zimny i ostry.
“Hej, kolego!” zawołał. Jego głowa szarpnęła się raz w jego stronę, po czym wróciła na ziemię. Dźwięk, który wydał, nie był szczekaniem; był błagalny, rytmiczny i ochrypły. Przez chwilę Owen rozważał zjechanie na pobocze, wyjście i sprawdzenie, co się stało. Ale błoto wyglądało na zdradliwe, śliskie jak olej, a on wciąż miał paczkę do dostarczenia.
Jeśli zatrzyma się teraz, skończy tylko pokryty błotem i spóźni się na dostawę. Westchnął. “Sprawdzę, co u ciebie, gdy będę wracał – mruknął pod nosem, podnosząc szybę. Kształt psa zniknął za zasłoną deszczu, gdy odjechał.
Burza się nasiliła. Droga zwęziła się w wodny tunel. Zanim dotarł do domu na końcu trasy, rynny były przepełnione, a podjazd był płytkim strumieniem. Zaparkował pod drzewem, chwycił paczkę z tyłu i pobiegł sprintem na ganek.
Zanim zdążył zapukać, drzwi otworzyła kobieta. Była w średnim wieku, miała wilgotny fartuch i spięte w pośpiechu włosy. “Dałeś radę?” – powiedziała, podpisując pokwitowanie szybkim pismem. “Lało od południa.”
“Tak – powiedział Owen, zmuszając się do uprzejmego uśmiechu. “Droga nie wygląda najlepiej – powiedział. “Nie zdziwiłbym się, gdyby dziś wieczorem było więcej osuwisk – odpowiedziała, oddając mu schowek. “Uważaj na siebie.”
Skinął głową, podziękował jej i wrócił do furgonetki. Deszcz zmalał do mżawki, a powietrze nagle się ochłodziło. Gdy odjeżdżał, wycieraczki skrzypiały sucho na przedniej szybie, a ich rytm wyznaczał ciszę, która zapanowała nad wszystkim.
Starał się nie myśleć o psie. Ale każdy zakręt na drodze, każda plama mokrego błota, przyciągały jego myśli z powrotem do niego. Wyobrażał go sobie wciąż kopiącego, z obtartymi łapami, szczekającego w deszczu. Powinien był przynajmniej sprawdzić. Tylko krótki postój, góra pięć minut.
Kiedy ponownie dotarł do zakrętu, instynktownie zwolnił. Niebo rozjaśniło się nieco, po burzy pozostała słaba szarość. Zjazd wyglądał teraz inaczej; szerszy, gładszy, deszcz rozprowadził błoto w solidne zbocze.
Zaparkował na poboczu i wyszedł na zewnątrz. Powietrze było przesycone zapachem po deszczu, mieszanką ziemi i czegoś lekko metalicznego. Pies wciąż tam był. Tym razem nie kopał. W ogóle się nie ruszał. Jego grzbiet był pokryty błotem, a ogon sztywny i nieruchomy. Jedynie najsłabszy ruch głowy zdradzał, że wciąż żyje.
Klatka piersiowa Owena zacisnęła się. “O nie… – mruknął, podchodząc bliżej. Ziemia zasysała jego buty, każdy krok był ciężki. “Hej – zawołał cicho, niepewnym głosem. “Hej, chłopcze…” Uszy psa drgnęły, ale nie odwrócił się. Był teraz na wpół zakopany, jedna łapa całkowicie zanurzona, jego klatka piersiowa przyciśnięta płasko do ziemi.
Jego oczy spojrzały na niego raz, zaszklone, zmęczone, a potem z powrotem w dół. Przykucnął w pobliżu, uważając, by go nie spłoszyć. Z bliska mógł zobaczyć, jak matowe było jego futro, pokryte brudem, liśćmi, a nawet kilkoma odłamkami kory. Jego oddech był płytki, napięty. Powoli wyciągnął rękę.
“Spokojnie…” Pies wydał niski, gardłowy dźwięk, nie agresywny, tylko ostrzegawczy. Całe jego ciało zadrżało raz, a potem znów znieruchomiało. “W porządku – szepnął Owen, nie podnosząc głosu. “Nie zrobię ci krzywdy
Sięgnął bliżej, próbując oczyścić błoto wzdłuż boku psa. Na początku powierzchnia łatwo się poddawała, osuwając się jak mokra glina. Grzebał w nim obiema rękami, ale im głębiej kopał, tym szybciej się zapełniało. Błoto żyło, zawsze wracając do miejsca, w którym się zaczęło. Pies skomlał, ale nie ruszał się, jego oczy patrzyły na ziemię, a nie na niego.
Owen zdał sobie sprawę, że pies nie boi się jego, ale tego, co może zrobić przesuwające się błoto. Spróbował ponownie po drugiej stronie, tym razem wolniej, mając nadzieję, że uda mu się otworzyć przestrzeń w pobliżu żeber. W ciągu kilku sekund mały rów, który zrobił, zaczął się zamykać, woda przesączała się przez miękką glebę. Każda próba wydawała się sprawiać, że zbocze opadało coraz niżej.
“Cholera – mruknął, przyspieszając oddech. Zatrzymał się z rękami ciężkimi od błota i spojrzał na zwierzę. Jego klatka piersiowa uniosła się raz, dwa razy, po czym znów znieruchomiała. Każdy mięsień wydawał się zablokowany w miejscu, jakby rozumiał to, czego on nie rozumiał, że zbyt duży ruch może pogorszyć sytuację.
Owen usiadł na piętach, dysząc, a błoto kapało mu z rąk. Spojrzał na zbocze, na słaby blask wody ściekającej z góry i zobaczył, jak każda miarka, którą wziął, sprawiała, że ziemia osiadała trochę bardziej pod psem. Gdyby kopał dalej, ziemia zapadłaby się jeszcze głębiej.
Ponownie pochylił się do przodu, nie wiedząc dlaczego. Może instynkt. Może poczucie winy. Oddech psa ustabilizował się, słabo wznosząc się i opadając pod grubą warstwą błota. Owen zawahał się, po czym powoli przesunął dłonią wzdłuż jego boku, zagłębiając palce w zimnej ziemi obok niego.
Coś solidnego spotkało się z jego dotykiem; nie skała, nie korzeń. Miało krawędzie. Proste. Przez chwilę pomyślał, że może to być kawałek drewna zakopany pod spodem, ale kiedy spróbował go dotknąć, powierzchnia lekko się ugięła, miękka jak tkanina pokryta błotem.
Pies napiął się, a jego ciało przeszyło drżenie. Jego oczy skierowały się na jego dłoń, ostrzegawczy błysk, nie rób tego. Owen zamarł, puls przyspieszył. Szepnął: “Spokojnie, nie próbuję cię skrzywdzić” Ale ciekawość była silniejsza niż ostrożność. Ponownie przeczesał błoto, tym razem wyczuwając mały grzbiet lub róg, coś zaklinowanego ciasno pod klatką piersiową zwierzęcia.
Nie przypominało to samego zbocza. Było oddzielne. Stworzone przez człowieka, może zbyt gładkie, zbyt równe. “Na czym leżysz, co? – mruknął pod nosem. Nie widział zbyt wiele; ciężar psa i słabe wieczorne światło zasłaniały wszystko. Ale im bardziej się zagłębiał, tym bardziej stawało się jasne, że coś jest tam uwięzione.
Może metalowy zaczep. Uchwyt? Kawałek ogrodzenia? Ta myśl sprawiła, że zacisnął mu się żołądek. Może pies nie był po prostu zmęczony. Może coś go tam przytrzasnęło; gwóźdź, drut, jakiś zakopany złom ze zjeżdżalni. To mogłoby tłumaczyć, dlaczego ani drgnął, dlaczego tkwił w tym nienaturalnym bezruchu.
Spróbował ponownie, przesuwając palce niżej, aż pies wydał niski warkot; napięty, wyczerpany dźwięk, który zdawał się mówić zarówno stop, jak i zostań. Owen powoli cofnął rękę, błoto spłynęło po jego nadgarstku.
Cokolwiek to było, nie był to zwykły brud. Coś pod tym ciałem nie należało do tego miejsca, coś trzymało zwierzę w miejscu. Usiadł z powrotem, wycierając dłoń o udo, serce wciąż mu waliło. Oczy psa nigdy go nie opuściły. Krył się za nimi strach, ale nie przed nim. O to, co mogłoby się stać, gdyby pociągnął za mocno.
Przeszukał ziemię w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mu pomóc; czegokolwiek, czego mógłby użyć, by przesunąć błoto, nie podchodząc zbyt blisko. Gruby kij leżał kilka stóp dalej, na wpół zakopany u podstawy drzewa. Wyciągnął go i sprawdził jego wagę. Nie był duży, ale lepszy niż jego ręce. “W porządku – mruknął. “Spróbujmy inaczej
Ponownie przykucnął obok psa i wsunął patyk pod jego brzuch, uważając, by go nie dźgnąć. Błoto stawiało opór jak mokry cement, zasysając drewno, gdy tylko wywierał nacisk. Spróbował go podważyć, tylko na tyle, by zrobić miejsce, ale gdy tylko to zrobił, patyk zatonął do połowy i utknął.
“No dalej – chrząknął, przekręcając go. Ziemia pochłonęła go jeszcze bardziej, błoto bulgotało słabo wokół jego nadgarstka. Wyciągnął go z siorbnięciem, potykając się, gdy poślizgnął mu się but. Pies szarpnął się, z jego gardła wyrwał się ostry warkot. Teraz głośniejszy i jeszcze bardziej defensywny.
“Spokojnie! Owen cofnął się instynktownie, unosząc obie ręce. “Nie próbuję cię skrzywdzić Warczenie zwierzęcia zamieniło się w drżenie, a jego klatka piersiowa wciąż falowała. Jego przednie łapy wcisnęły się głębiej w zbocze, jakby się zakotwiczając. Cokolwiek było pod nim, nie puszczało, a pies nie pozwalał mu się wtrącać.
Owen westchnął, opadając na ramiona. “W porządku – mruknął. “Niech będzie po twojemu Stał, otrzepując błoto z kolan, skanując drogę w poszukiwaniu kogokolwiek innego; może kogoś, kto wiedziałby, co robić. Świat był pusty, z wyjątkiem słabego syku wody ściekającej przez rów. Wtedy usłyszał głosy. “Czy to ty, Owen?
Odwrócił się w stronę dźwięku. Para postaci szła drogą od strony miasta, dzieląc się parasolem. Rozpoznał ich jeszcze zanim pomachali: Tom i Clara Miller, którzy prowadzili sklep z narzędziami przy poczcie. Wyglądali absurdalnie czysto na tle błotnistego krajobrazu.
“Dobry Boże, co wy tu robicie?” Zawołał Tom ze śmiechem w głosie. “Zgubiłeś się na własnej trasie dostaw? Owen zmusił się do słabego uśmiechu. “Coś w tym stylu – powiedział, odsuwając się na bok, by odsłonić zbocze. “Jest tu pies. Utknął, odkąd zaczął padać deszcz
Uśmiech Clary zniknął jako pierwszy. Zerknęła przez ramię Toma, marszcząc brwi. “Biedactwo – powiedziała. “Jak długo już tak stoi? “Może kilka godzin – powiedział Owen. “Widziałem, jak kopał wcześniej, zanim zjeżdżalnia się pogorszyła. Wróciłem i znalazłem go w takim stanie
Tom spojrzał na zwierzę, kręcąc głową. “Wygląda źle. Próbowałeś go wyciągnąć? – zapytał, patrząc na sytuację przed sobą. “Tak – powiedział cicho Owen. “Próbowałem też kopać. Błoto wciąż się zamyka. To jak ruchome piaski
Gdy podeszli bliżej, pies podniósł głowę i warknął ponownie; niskie, miarowe ostrzeżenie. Dźwięk ten sprawił, że powietrze stało się jakoś ciaśniejsze. Tom zatrzymał się w miejscu. “Whoa,” mruknął. “Nie jest szczęśliwy
“Boi się – powiedział Owen. “Albo zraniony Clara wystąpiła naprzód pomimo wahania męża, głosem miękkim, ale pewnym. “Psy nie trzymają się tak nieruchomo, chyba że coś jest naprawdę nie tak Przykucnęła obok Owena, starając się zachować dystans. “Biedactwo pewnie nie może się ruszyć. Może złapał się za nogę
Tom przyklęknął kilka kroków z rękami na kolanach. “Wygląda na to, że jest na wpół zakopany. Może utknąć na czymś pod spodem – powiedział. “Też tak myślałem – odparł Owen, kiwając głową w stronę zbocza. “Próbowałem kopać, ale błoto ciągle się zapadało. To jak próba nabierania zupy
Clara zmarszczyła brwi, przyglądając się sylwetce psa. “Jeśli zaczepi się o drut lub drewno ze zjeżdżalni, może coś sobie wyrwać Tom spojrzał na Owena. “Masz coś w furgonetce? Linę? Deskę? Może dałoby się to zaklinować Owen otarł deszcz z twarzy zabłoconym rękawem. “Z tyłu mam małą łopatę. Niewiele więcej
“Przynieś ją – powiedział Tom, idąc już w stronę furgonetki. “Jeśli uda nam się powoli kopać, może uda nam się uwolnić to biedactwo Clara wyciągnęła ostrożnie rękę w kierunku pyska psa, ale zatrzymała się, gdy ten wydał z siebie słabe warknięcie. “Hej, hej – szepnęła. “Spokojnie. Próbujemy ci pomóc
Oddech zwierzęcia był nierówny, a każdy wydech drżał. Jego oczy nie opuszczały błotnistej ziemi pod klatką piersiową. Clara powoli cofnęła rękę. “Jest przerażony – mruknęła. “Musimy działać łagodniej Owen skinął głową, spoglądając na Toma w furgonetce. “Delikatność to wszystko, co mamy
Gdy Tom wrócił z furgonetki, deszcz całkowicie ustał. Chmury wciąż były ciężkie, ale blade pasmo światła przebijało się przez przerwy, obmywając wzgórze matowym, srebrzystym blaskiem. Powietrze pachniało mokrą korą i rdzą. “Błoto zaczyna zastygać – powiedział Tom, wręczając Owenowi małą łopatę. “Teraz, gdy ziemia nieco się zwęża, może być łatwiej
Owen skinął głową i ponownie przykucnął przy psie. Zwierzę obserwowało go ostrożnie, ale tym razem nie warknęło, tylko zadrżało. Wcisnął ostrze łopaty w zbocze, ostrożnie nabierając ziemię. Wierzchnia warstwa odrywała się grubymi kawałkami.
“Spokojnie – mruknęła Clara, klękając naprzeciwko niego. “Jeśli zaczepiło się o coś ostrego, nie chcemy go zranić Owen zacisnął zęby. “Wiem Błoto stawiało opór, ciężkie i niechętne. “Mam wrażenie, że ziemia ściska cokolwiek tam jest
“Może to drut kolczasty – zaproponował Tom, przykucając obok nich. “Mógł zostać zmyty z linii ogrodzenia na wzgórzu Na tę myśl Owenowi skręciło się w żołądku. Myśl o zwierzęciu leżącym tam przez cały ten czas, przytrzymywanym przez jakieś zardzewiałe pasmo, sprawiała, że jego ręce pracowały szybciej, nawet gdy starał się zachować ostrożność.
Każda szufla odsłaniała więcej konturów psa: silne ramiona, grubą szyję, żebra poruszające się słabo pod matową sierścią. Błoto przylegało do wszystkiego jak klej. Wtedy ciszę przerwał słaby dźwięk, krótki i wysoki. Clara spojrzała w górę. “Słyszałaś to?
Owen zatrzymał się. Łopata zamarła w połowie ruchu. “Tak. Prawdopodobnie pies” Ale kiedy dźwięk pojawił się ponownie, tym razem cieńszy, nie wydawał się pochodzić od psa. Dochodził spod niego. Tom zmarszczył brwi. “Co to do cholery było?”
Wymienili się spojrzeniami. Uszy psa drgnęły, głowa wciąż była pochylona. Owen pochylił się bliżej, odsuwając na bok ostatnią grudkę ziemi. Pod klatką piersiową zwierzęcia pojawiła się krawędź czegoś płaskiego i brązowego. “Zaczekaj – szepnął. “Coś tu jest
Kopał teraz rękami, odsuwając na bok grubsze grudy, aż kształt nabrał kształtu; pudełko, przemoczone i wypaczone po bokach, ale jego góra dziwnie nienaruszona, chroniona ciężarem psa. “Siedzi na tym – powiedziała cicho Clara. “Leżał na tym przez cały czas
“Tektura – mruknął Owen, przesuwając dłonią po krawędzi. “Od spodu rozmokła, ale wierzch jest prawie suchy Pies skomlał słabo, w końcu przesuwając swój ciężar na tyle, by mogli uwolnić pudełko. Błoto przyssało się do niego, niechętnie puszczając, po czym puściło z cichym siorbnięciem.
Owen podciągnął ją bliżej, ustawiając na twardszym skrawku ziemi w pobliżu rowu. Pudełko lekko się ugięło, boki były ciemne od wilgoci. “Co u licha…” Zaczęła Clara, ale zdanie urwało się, gdy ze środka dobiegł kolejny cichy dźwięk. To nie był pies. Nie był nawet blisko.
Owen zawahał się, unosząc dłoń nad zawilgoconą klapą pudełka. Ze środka dobiegł słaby szelest, a potem cisza. Spojrzał na pozostałych. Clara miała szeroko otwarte oczy, a Tom zacisnął usta w wąską linię. “Bądź ostrożny – mruknął Tom. “Tam może być cokolwiek
Owen skinął głową, wsuwając palce pod mokry karton. Karton rozerwał się z wilgotnym rozdarciem. Najpierw wysunęła się kępka błota, a potem coś miękkiego poruszyło się pod nią; małe, drżące, na wpół ukryte. Przez chwilę nikt się nie odzywał. Coś w środku drgnęło ponownie, pokryte w całości gęstym brązowym szlamem, nie do odróżnienia pod brudem. Wydobył się z niej słaby, ale żywy jęk.
Clara sapnęła. “O mój Boże, to się rusza Owen uklęknął z walącym sercem. “Co to do cholery jest? – wyszeptał. Tom zmrużył oczy w deszczu. “Myślę, że to szczeniak – powiedział. “Nie byłabym tego taka pewna – mruknęła Clara, pochylając się bliżej. Wewnątrz zrujnowanego pudełka drżało, oblepione błotem, a jego małe kończyny drgały słabo.
“Jego nogi… Są za krótkie. A pazury… są grubsze niż powinny.” Owen zmarszczył brwi, niepewny. Stworzenie wydało z siebie wątły, chrapliwy odgłos, który ledwo można było nazwać krzykiem. “Oddycha – powiedział cicho Tom. “Cokolwiek to jest, wciąż oddycha
Ruszyli szybko. Clara wyciągnęła z furgonetki ręcznik, stary pokrowiec na siedzenie i razem wyciągnęli maleństwo, uważając, by nie naciskać zbyt mocno. Błoto ściekało gęstymi grudami, odsłaniając jedynie plamy śliskiego, drżącego futra. Jego oczy były zamknięte pod brudem. “Biedactwo – wyszeptała Clara. “Jak mógł przetrwać pod tym wszystkim?
Pies, uwolniony teraz od ciężaru, upadł obok nich, dysząc słabo. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała z widocznym wysiłkiem. Owen spojrzał na niego i na małe, trzęsące się zawiniątko w jego rękach. “Musimy zabrać je obie do weterynarza – powiedział. “Natychmiast
Tom skinął głową, odrzucając łopatę na bok. “Do ciężarówki – powiedział. “Ruszajmy Owinęli stworzenie szczelnie w ręcznik. Nawet przez materiał był niepokojąco lekki, kruchy, jakby jeden niewłaściwy dotyk mógł go złamać. Błoto wciąż przylegało do jego futra lub skóry, nie potrafili powiedzieć, które z nich.
Owen przetarł twarz kciukiem, ale zawahał się. Błoto stwardniało, tworząc skorupę. Pomyślał o oczyszczeniu go, ale powstrzymał się. Po tym wszystkim, co przeszedł, nawet to mogło być zbyt wiele.
Deszcz już dawno przestał padać. Powietrze na zewnątrz ciężarówki było chłodne i ciężkie od wilgoci, która przywierała do wszystkiego. Z drzew wzdłuż drogi kapało miarowo, a płytkie kałuże łapały słabe odbicie bladego, wypłowiałego nieba.
Clara usiadła na swoim miejscu, spoglądając w dół na mały, owinięty ręcznikiem kształt w ramionach Owena. “To nie ma sensu – powiedziała cicho. “To pudełko powinno być wypełnione błotem Tom skinął głową, patrząc na drogę. “Tak. Była na wpół zakopana. Nie ma mowy, żeby cokolwiek w środku oddychało
Owen spojrzał w dół na kruche zawiniątko, które ledwo się poruszało. “Może pies… Nie wiem. Może w jakiś sposób uszczelnił górną część Clara zastanowiła się przez chwilę. “Boki były przemoczone, ale wierzch był prawie suchy. Zauważyłeś to?”
“Tak – powiedział Tom. “Wszyscy to zauważyliśmy Przytaknęła powoli, uświadamiając sobie, że mówi. “Więc nie tylko tam leżał. To powstrzymywało błoto przed przeciekaniem. Jak pokrywa Tom zaśmiał się z niedowierzaniem. “Myślisz, że wiedziało, co robi?”
“Nie wiem – mruknęła Clara. “Ale cokolwiek to było, ten pies jest jedynym powodem, dla którego to coś żyje Potem nikt już się nie odezwał. Jedynymi dźwiękami był szum silnika i słaby oddech ręcznika w rękach Owena.
Za nimi uratowany pies wydał z siebie niskie, zmęczone westchnienie, a jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w powolnym rytmie. Przed nimi pojawił się słaby blask kliniki weterynaryjnej, drewniany szyld kołysał się delikatnie na wietrze, a światło z okien rozlewało się po przemoczonej ziemi.
Tom wjechał na żwirowy parking i zaparkował. Owen wysiadł, zanim ciężarówka całkowicie się zatrzymała, przyciskając ręcznik do piersi. Drzwi frontowe otworzyły się, zanim Owen zdążył sięgnąć do klamki. Dr Mallory wyszła na zewnątrz, wycierając ręce w ręcznik, a jej wyraz twarzy zmienił się z zakłopotanego na zaniepokojony, gdy spojrzała na pokrytą błotem grupę.
“Co się stało? – zapytała, spoglądając z brudnych ubrań Owena na zawiniątko w jego ramionach. “Znaleźliśmy to w pudełku – powiedział niepewnym głosem. “Pod lawiną błotną. Żyje, ale ledwo Skinęła głową, energiczna i opanowana. “Do środka, szybko
Poszli za nią wąskim korytarzem, który pachniał środkiem dezynfekującym i wilgotnym futrem. Światła nad głową szumiały słabo, kontrastując ze światem, z którego właśnie przybyli. Mallory wskazała na metalowy stół. “Połóż to tutaj Owen położył ręcznik. Stworzenie w środku poruszyło się słabo, gdy weterynarz odsunął rogi.
Błoto pękało i łuszczyło się, pozostawiając pod spodem smugi bladego futra. Jego oddech był płytki, ale miarowy, ledwo wyczuwalny, ale wystarczająco ważny. Mallory początkowo pracowała w milczeniu. Założyła rękawiczki, sięgnęła po gazę i zaczęła usuwać grubsze grudki brudu. Każdy ruch był celowy i ostrożny. “Mówiłeś, że to było pod zjeżdżalnią? – zapytała, nie podnosząc wzroku.
Owen skinął głową. “Pies leżał na pudełku, w którym się znajdował. Myśleliśmy, że pies utknął, ale…” Urwał, niepewny jak opisać to, co zobaczyli. Mallory zmarszczyła lekko brwi. “To niezwykłe. I szczęście Tom przesunął się niezręcznie w pobliżu drzwi. “To cud, że jeszcze oddycha
“Cud albo czysty instynkt – mruknęła Mallory. “Tak czy inaczej, zyskała trochę czasu W pokoju znów zapadła cisza. Jedynie szum jarzeniówki i słaby zgrzyt jej ruchów wypełniały przestrzeń. Clara stała w pobliżu zlewu, wykręcając wilgotne dłonie w kurtce. Owen nie zdawał sobie sprawy, że wstrzymuje oddech, dopóki Mallory w końcu nie pochyliła się bliżej twarzy stworzenia.
Cokolwiek zobaczyła, jej wyraz twarzy złagodniał. Delikatnie starła błoto z jego pyska, odsłaniając mały nos, a następnie słaby wzór białych znaków wzdłuż pyska. Dwoje malutkich uszu przylegało do czaszki, a krótkie pazurki lekko drgały na ręczniku. “To szczenię borsuka – powiedziała cicho. Clara zamrugała. “Borsuk?”
Mallory skinęła głową, a w kąciku jej ust pojawił się mały uśmiech. “Bardzo młody. Prawdopodobnie ma zaledwie kilka tygodni. Zdradzają go pazury i oznaczenia. Trudno je dostrzec przez to całe błoto Tom odetchnął powoli. “Niech mnie diabli
Owen pochylił się bliżej, obserwując jak mała klatka piersiowa unosi się i opada w nierównym rytmie. “Czy to się uda? – zapytał. Mallory nie odpowiedziała od razu. Delikatnie przycisnęła dwa palce do jego boku, po czym spojrzała w górę. “Jest silniejszy niż na to wygląda, ale było blisko. Hipotermia, brak tlenu. Jeszcze pół godziny i…” Potrząsnęła głową. “Ale się trzyma
Clara wypuściła długi, chwiejny oddech. “Ten pies musiał go uratować Mallory skinęła głową. “Z tego co opisałaś wynika, że tak. Ciepło ciała, sposób, w jaki przykryło pudełko, prawdopodobnie zapobiegło zapadnięciu się kieszeni powietrznej. Instynkt to potężna rzecz Przez dłuższą chwilę nikt się nie odzywał. Odgłos słabego, świszczącego oddechu borsuka wypełnił ciszę, rytm jednocześnie delikatny i wyzywający.
Owen oparł się o ladę, a błoto zaschło na jego rękawach. “Co teraz? – zapytał. “Zatrzymam go tutaj na noc – powiedziała Mallory. “Gdy będzie stabilny, kontrola zwierząt może go zabrać. W pobliżu jest rezerwat, zajmują się osieroconymi dzikimi zwierzętami Powoli skinął głową. “Dobrze. Zasługuje na to Za nimi dwóch asystentów Mallory’ego już zajmowało się psem.
Pracowali cicho, wycierając błoto z jego sierści i owijając go w ciepłe koce. Oczy zwierzęcia otworzyły się na chwilę, podążając za dźwiękiem ze stołu, po czym ponownie się uspokoiły. Mallory obejrzała się przez ramię ze słabym uśmiechem. “Dobrze się nią zajmą. Bez niej nie byłoby tej małej”
Cała trójka stała w cichej zgodzie. Na zewnątrz wiatr ucichł całkowicie. Noc wydawała się czysta, opróżniona z burzy, tak jak zawsze, gdy coś przetrwa wbrew przeciwnościom losu. Owen ponownie spojrzał na małe stworzenie i wypuścił długi oddech, z którego nie zdawał sobie sprawy.
