Rachunek opiewał na dziesięć dolarów. Mężczyzna zapłacił gotówką – dwoma banknotami i zdawkowym “zatrzymaj dwa” – zanim wstał z kabiny. Ale w momencie, gdy się odwrócił, jedna z dziewczyn wślizgnęła się z powrotem na swoje miejsce i po cichu dodała do napiwku siedem dolarów i jedenaście centów. Ostateczna kwota napiwku: $9.11.
Andrew patrzył, jak dziewczyna zbyt długo wpatruje się w czek, a potem w niego. Jej oczy nie mrugały. Nie drgnęła. Nie uśmiechnęła się, nie podziękowała. Tylko rozmyślne spojrzenie między pieniędzmi a jego twarzą. Potem wstała i cała trójka wyszła.
Stał zamrożony. Coś skręciło mu się w żołądku. Liczba pozostała w jego umyśle, niepokojąca w swojej precyzji. Dziewięć-jeden-jeden. To nie był napiwek – to była wiadomość. A kiedy na niego spojrzała, nie okazał strachu. To była cicha, desperacka prośba: Zrób coś.
Andrew wytarł blat celowymi pociągnięciami, mimo że niewiele zostało do wyczyszczenia. Powierzchnia była już nieskazitelnie czysta, ale powtarzający się ruch dawał jego dłoniom coś do roboty, podczas gdy jego myśli krążyły po głowie.
Kawiarnia była w połowie wypełniona – muzyka w tle nucąca nad głową, brzęk talerzy, przyciszony szmer rozmów – ale Andrew czuł się dziwnie odłączony od tego wszystkiego, jakby dryfował tuż za szybą. Kiedyś lubił to miejsce.
Kiedy zaczynał, kawiarnia była symbolem rozmachu. Z pewnością nie było to efektowne, ale dało mu plan – wyjście z piwnicy rodziców, szansę na rozpoczęcie oszczędzania na studia, odrobinę niezależności. W tamtym czasie weekendy wydawały się elektryzujące.
Długie kolejki, szybkie stoliki, wypchane słoiki z napiwkami. Wracał do domu po podwójnej zmianie, padał na łóżko z bolącymi nogami i uśmiechał się do złożonych banknotów w kieszeni. Ale to było prawie rok temu. I gdzieś po drodze szum przygasł.
Pośpiech wciąż był, klienci też, ale napiwki zmalały do zera. Teraz pracował dwa razy ciężej za połowę mniej. Praca się nie zmieniła – on się zmienił. Jego rodzice nigdy nie mówili o tym głośno, ale czuł, że ich wątpliwości rosną.
Za każdym razem, gdy mijał mamę na korytarzu, uśmiechała się łagodnie, ale nie docierało to do jej oczu. Jego tata zadawał coraz mniej pytań na temat pracy. Na początku wspierali go, byli nawet dumni. Ale teraz ich milczenie było pełne zmartwień.
Andrew czuł, jak ich osąd szumi pod deskami podłogowymi tego zimnego, ciasnego pokoju w piwnicy, który wciąż nazywał domem. Mimo to nie zrezygnował. Nie mógł. Nie miał dokąd pójść. Wytarł ręce w ręcznik i spojrzał na laminowaną tablicę z promocjami – ta sama zupa dnia, to samo przecenione combo, którego nikt nigdy nie zamawiał.
Nuda sprawiła, że chciał krzyczeć. Chciał czegoś, co przełamie monotonię. Czegokolwiek. Jego telefon zabrzęczał w kieszeni. Wysunął go na tyle, by sprawdzić ekran. Był to tekst na czacie grupowym z jego przyjaciółmi:
“Brachu, przyjeżdżasz w ten weekend czy co? Udało nam się zarezerwować domek, będzie super!” – brzmiał pierwszy tekst. Po nim nastąpiły kolejne dwa, które brzmiały: “Nie mów więcej o pracy” i “Po prostu zadzwoń na chorobowe, potrzebujesz tego”
Andrew wpatrywał się w ekran kilka sekund dłużej niż powinien, po czym odwrócił go twarzą do dołu na blacie. Wyobraził sobie śnieg na sosnach, zapach drewna opałowego, śmiech, który odbijał się echem od ścian. Ale nawet to marzenie miało swoją cenę.
Nie mógł przegapić żadnej zmiany. Nie, kiedy jedna noc poza domem może oznaczać opóźnienie czynszu dla jego rodziców. Nie wtedy, gdy artykuły spożywcze były już racjonowane. Jego przyjaciele znali jego sytuację, ale nie czuli tego. Nie leżeli bezsennie, wykonując obliczenia matematyczne o drugiej w nocy, aby dowiedzieć się, czy stać ich na szampon i benzynę w tym samym tygodniu.
Dopiął fartuch, wyprostował ramiona i wyszedł z powrotem do jadalni. Podłoga kawiarni już się nagrzewała. Sobotnie tłumy zawsze wprowadzały chaos – rodziny, pary, turyści, ludzie scrollujący swoje telefony i zapominający o otaczającym ich świecie.
Andrew lawirował między stolikami jak duch, ostrożny i niewidoczny. Jego współpracownicy – szybsi, głośniejsi, odważniejsi – zajmowali stoliki, zanim zdążył mrugnąć. “Następny jest twój – powiedziała Marie, szefowa zmiany, nie podnosząc wzroku znad ekspresu do kawy. To było rzadkie ustępstwo.
Skinął głową, mamrocząc podziękowanie, którego nie usłyszała. Zajął miejsce w pobliżu stanowiska gospodarza i czekał. Dzwonek nad drzwiami zabrzęczał i do środka weszło sześć osób – czterech mężczyzn, dwie kobiety, wszyscy śmiali się głośno, a śmiech wypełniał pomieszczenie, zanim jeszcze usiedli.
Drogie zegarki, krzykliwe okulary przeciwsłoneczne spoczywające na ich głowach, niepowtarzalna atmosfera ludzi przyzwyczajonych do bycia obsługiwanymi. Serce Andrew podskoczyło. Tak duża grupa oznaczała gruby czek. Może to był stolik, który mógł wynagrodzić resztę dnia. Albo tydzień.
Rozpoczął tryb obsługi: ciepłe powitanie, przyjazne przekomarzanie się, dodatkowe serwetki bez pytania, uzupełnianie napojów na zawołanie. Pamiętał nawet, kto chciał swój sos na boku. Upewnił się, że wszystko wyszło idealnie, wykonując swoje kroki tak, aby wszystko wyglądało na łatwe.
Rachunek wyniósł 74,52 dolarów. Podziękował im, wyczyścił talerze z wyćwiczonym uśmiechem i wziął portfel z rachunkami, gdy już odeszli. Jego ręka zamarła nad stołem. W środku znajdowały się trzy pomięte banknoty dolarowe. To było to. Trzy dolary na rachunku za 75 dolarów. Nawet nie pięć procent.
Andrew nie poruszył się przez chwilę. Po prostu stał, wpatrując się w teczkę, jakby go osobiście obraziła. Jego ramiona opadły. Poczuł ukłucie za oczami, ale je zmrużył. To stawało się wzorem.
Nie był to najgorszy napiwek, jaki kiedykolwiek otrzymał, ale dzisiaj uderzyło to mocniej. Może dlatego, że był już na krawędzi. Może dlatego, że kończył mu się czas. Bez ceremonii wrzucił banknoty do słoika na napiwki i odwrócił się.
Dzwonek nad drzwiami kawiarni zabrzęczał – ponownie – a Andrew instynktownie odwrócił się, by przywitać kolejnego klienta. Najpierw zobaczył mężczyznę. Wysoki, może po trzydziestce, o ostrych rysach twarzy, ubrany w ciemnozieloną kurtkę bomberkę. Za nim szły dwie nastoletnie dziewczyny – ciche, blisko siebie, ich kroki były ciasne i niepewne.
“Stolik dla trzech osób? Zapytał Andrew, uśmiechając się przez zmęczenie zmianą. Mężczyzna skinął głową i odezwał się, zanim dziewczyny zdążyły to zrobić. “Tak. Gdzieś z tyłu Jego głos był spokojny, przycięty. Autorytatywny. Dziewczyny nie odezwały się ani słowem.
Jedna z nich – brunetka z piegami i znoszoną czerwoną bluzą z kapturem – spuściła wzrok. Druga, nieco wyższa, tuliła do piersi granatową torbę i skanowała pomieszczenie krótkimi, szarpanymi spojrzeniami. Andrew chwycił trzy menu i poprowadził ich w stronę stoiska schowanego w rogu. Nie była ona do końca prywatna, ale był to najbardziej odosobniony stolik w kawiarni.
“Wszystko w porządku? Zapytał Andrew. Mężczyzna odpowiedział ponownie. “Idealnie Dziewczyny usiadły naprzeciwko siebie. Mężczyzna usiadł obok dziewczyny w czerwieni, obejmując ją. “Napijesz się wody?” Zaproponował Andrew. “Tak, dziękuję – odpowiedział mężczyzna. “Przejrzymy menu
Andrew skinął głową i odszedł, choć coś w tej konfiguracji nie do końca mu pasowało. Już wcześniej obsługiwał rodziny. Tatusiowie i córki, wujkowie i siostrzenice – ale to wydawało się… dziwne. Dziewczyny wyglądały zbyt sztywno. Zbyt spięte. I dlaczego nie powiedziały ani słowa?
Andrew wrócił za ladę i nalał trzy szklanki wody, zerkając ukradkiem na stolik. Mężczyzna mówił cicho i miarowo. Dziewczyny nie odpowiadały. Tylko kiwały głowami. Dziewczyna w czerwonym kapturze grzebała przy swoim słomkowym opakowaniu. Dziewczyna z torebką wciąż spoglądała w stronę drzwi wejściowych, potem w dal, a potem na Andrew.
Wrócił z wodą. “Dzięki – powiedział mężczyzna. “Poproszę trzy zupy. Do tego chleb.” Andrew zapisał zamówienie, ale zauważył, jak dziewczyna z torbą otworzyła usta na sekundę – jakby chciała coś powiedzieć – ale zamknęła je ponownie, gdy mężczyzna spojrzał w jej stronę.
“Już idę – powiedział Andrew i ruszył w stronę kuchni. Marie minęła go z tacą napojów. “Ciebie też ten facet przyprawia o dreszcze? – mruknęła pod nosem. Andrew nie odpowiedział. Wciąż myślał o oczach wyższej dziewczyny.
Andrew wrócił z trzema parującymi miskami zupy i koszykiem chleba pod pachą. Mężczyzna podniósł wzrok i skinął głową z aprobatą. Dziewczyny w ogóle nie podniosły wzroku. “Zupa dla trzech osób – powiedział Andrew, delikatnie stawiając wszystko na stole. “Daj mi znać, jeśli potrzebujesz czegoś jeszcze
“Dzięki – powiedział mężczyzna. “Nic nam nie jest Andrew uśmiechnął się uprzejmie i odszedł, ale pozostał za ladą, gdzie nadal mógł ich obserwować. Mężczyzna prowadził większość rozmowy. W pewnym momencie pochylił się do przodu, głos miał niski, ale intensywny.
Dziewczyny stały jak posągi, od czasu do czasu kiwając głowami lub wpatrując się w swoje miski. Andrew nie słyszał, o czym była mowa, ale wtedy głos mężczyzny gwałtownie się podniósł, na tyle głośno, by odwrócić głowy w pobliżu.
“Ona nie zrozumie! – warknął. “Nigdy nie zrozumiała Kilku gości obejrzało się. Dziewczyny wzdrygnęły się. Mężczyzna nie wydawał się tym przejmować. Odchylił się do tyłu w kabinie, ciężko wydychając powietrze i pocierając dłonią twarz. Jego szczęka zacisnęła się.
Andrew był w połowie drogi między zrobieniem kroku naprzód a zajęciem się swoimi sprawami, gdy mężczyzna pomachał mu, nie nawiązując kontaktu wzrokowego. “Sprawdź – powiedział bez ogródek. “Skończyliśmy Andrew skinął głową i przyniósł rachunek. Wynosił on dokładnie dziesięć dolarów.
Mężczyzna sięgnął do portfela i wyciągnął banknot dziesięciodolarowy i dwa pojedyncze. Sztywnym ruchem umieścił je w uchwycie czeku i mruknął: “Zatrzymaj dwa” Następnie odsunął krzesło z głośnym szuraniem, wstał i poprawił rękawy marynarki, jakby rozmowa zakończyła się wraz z zapłatą.
Andrew zrobił krok do przodu, aby posprzątać ze stołu, ale zatrzymał się. Wyższa dziewczyna – ta z toletem – nie wstała. Zamiast tego wsunęła się z powrotem do kabiny. Powoli. Cicho. Sięgnęła do kieszeni płaszcza i wyciągnęła garść pomiętych banknotów. Dodała piątkę, potem dwójkę, a na koniec kilka monet, licząc je z rozmysłem.
Siedem dolarów i jedenaście centów. Potem spojrzała na Andrew. Nie tylko spojrzała. Nie było to nieśmiałe czy przepraszające spojrzenie. To było celowe. Jej wzrok skupił się na jego oczach, po czym powędrował do folderu z czekami, a następnie z powrotem do niego. Nie uśmiechała się. Nie mrugała. Próbowała coś powiedzieć, nie odzywając się.
Dziewczyna w czerwonym kapturze stała obok mężczyzny, zamrożona, obserwując swoją siostrę. Mężczyzna odwrócił się i zauważył, jak dodaje do napiwku. Zadrwił. “Bardzo hojnie? Już dałem mu napiwek – powiedział, naciągając mocniej kurtkę i kierując się do drzwi. “Chodźmy
Dziewczyny poszły za nim. Andrew stał zamrożony za ladą, gdy drzwi zamknęły się za nimi. Chwilę zajęło mu poruszenie się. Następnie energicznym krokiem podszedł do stolika i otworzył portfel. Jego palce znieruchomiały. Napiwek: 9,11 dolara
Na początku zamrugał. “To… o wiele za dużo”, wyszeptał. Za czek na 10 dolarów? To był prawie cały napiwek za zmianę w jednej chwili. Ale potem – spojrzenie dziewczyny. Migotanie jej oczu. Ta nawiedzająca pilność. 9.11. Jego klatka piersiowa zacisnęła się. 9-1-1.
Zatrzasnął teczkę czekową i rzucił się do drzwi, pchając je z wystarczającą siłą, by dzwonek zabrzęczał jak alarm. Na zewnątrz ulica była w większości pusta, z wyjątkiem czarnego SUV-a, który właśnie odjeżdżał od krawężnika.
Andrew dostrzegł twarz mężczyzny przez okno po stronie kierowcy – skupioną, z dłońmi trzymającymi kierownicę. Na tylnym siedzeniu siedziały dwie sylwetki. Jedna z dziewczyn odwróciła się, by wyjrzeć przez okno.
Zobaczyła go. Andrew pobiegł sprintem przez parking, serce mu waliło, ale SUV dotarł już do skrzyżowania. Zatrzymał się – tylko na sekundę – po czym skręcił w lewo i zniknął za rogiem.
Andrew pobiegł do swojego samochodu, podstarzałego hatchbacka zaparkowanego pół przecznicy dalej. Wyciągnął kluczyki z kieszeni fartucha i otworzył drzwi. “No dalej, dalej – mruknął, wciskając kluczyk do stacyjki. Światła na desce rozdzielczej zamigotały. Silnik zazgrzytał. Warknął.
Nic. Spróbował jeszcze raz. Ręce miał teraz zlane potem. Silnik kliknął raz, po czym zamilkł. “Nie teraz!” Uderzył w kierownicę. Wziął oddech. Spróbował ponownie. Silnik w końcu obrócił się z jękiem i drżeniem, jakby sam samochód nie chciał się włączyć.
Andrew wrzucił wsteczny bieg, a następnie wrzucił bieg, opony zatrzeszczały, gdy wjechał na ulicę. Skręcił w lewo na skrzyżowaniu i spojrzał przed siebie. Tam, trzy przecznice dalej. Czarny SUV. Wcisnął gaz do dechy.
Samochód grzechotał, protestując przeciwko każdemu wybojowi na drodze, ale Andrew chwycił kierownicę obiema rękami, pochylając się do przodu, jakby to w jakiś sposób pomogło zmniejszyć dystans. Chwycił telefon i wybrał 911. “911, co się stało?”
“Nazywam się Andrew. Myślę, że dwie dziewczyny właśnie wyszły z mojej kawiarni z mężczyzną, który nie powinien ich mieć. Zostawiły mi $9,11 napiwku. Jedna z nich wpatrywała się we mnie, gdy go dodawała. To było jak sygnał. Teraz są w czarnym SUV-ie – on je gdzieś zabiera”
“Śledzisz ich teraz?” “Tak – powiedział Andrew, omijając wolno jadącą furgonetkę. “Jestem na Park Avenue, jadę na wschód. Są w czarnym Chevy Suburban. Nie widać jeszcze tablic rejestracyjnych – przyciemniane szyby. Dwie dziewczyny z tyłu
“Jaka jest twoja aktualna prędkość i kierunek? “Około trzydziestu pięciu. Wciąż na wschód. Właśnie minęli 8th Street “Funkcjonariusze są w drodze – powiedział dyspozytor. “Staraj się utrzymać dystans i zachować widoczność. Nie angażuj się. Pozostań na linii”
Ręce Andrew wciąż się trzęsły, ale jego uwaga była ostra jak brzytwa. Utrzymał SUV-a w zasięgu wzroku, gdy przejechał na żółtym świetle i skręcił w lewo. “Myślę, że jadą w kierunku autostrady” – powiedział. W lusterku wstecznym migotały czerwono-niebieskie światła.
Zalała go ulga, ale wtedy radiowóz za nim skręcił na następnych światłach w złym kierunku. “Nie, właśnie zawrócili!” Andrew krzyknął do telefonu. “Nie zdążyli skręcić!” “To niemożliwe. Czy nadal widzisz pojazd?”
“Tak. Ledwo. Nabierają prędkości Wcisnął mocniej gaz. Jego samochód zagrzechotał w proteście. SUV był teraz trzy długości samochodu przed nim, prześlizgując się przez ruch uliczny, tak jak robił to wcześniej. Andrew zacisnął szczękę.
Głos dyspozytora wciąż był w jego uchu, uspokajając go, ale wszystko się rozmyło. Jedyne, o czym mógł myśleć, to spojrzenie dziewczyny. Numer. Sposób, w jaki czekała – ryzykując coś – by zostawić mu ten sygnał. I o tym, że nie mógł jej zawieść.
Andrew mocniej ścisnął kierownicę, gdy SUV gwałtownie skręcił w boczną uliczkę. Ruszył za nim, trzymając się wystarczająco daleko z tyłu, by nie zwracać na siebie uwagi. Jego stary hatchback grzechotał przy każdym uderzeniu, a kontrolka silnika mrugała oskarżycielsko na desce rozdzielczej.
“Właśnie skręcili w Maple, zbliżając się do starego motelu – powiedział do telefonu. “Nadal nie widać tablic rejestracyjnych, ale to czarny Chevy Suburban. Jestem w srebrnym Civicu, trzymam dystans” “Zrozumiałem – powiedział dyspozytor. “Jednostki zbliżają się z wielu kierunków. Świetnie sobie radzisz”
Andrew ledwo ją słyszał. Jego oczy były zamknięte na SUV-ie, który zwolnił i wjechał na popękany parking podupadłego przydrożnego motelu. Nad głową brzęczał neon: Silver Pines Inn. Pojazd wjechał na najdalsze miejsce – częściowo ukryte przed drogą przez zarośnięty żywopłot.
Silnik zgasł. Nikt nie wysiadł. Andrew zaparkował pół przecznicy dalej, po drugiej stronie ulicy. Serce waliło mu w piersi. “Zatrzymali się – wyszeptał. “Motel. Parking od strony pokoju. Po prostu… siedzą tam”
“Zostań w pojeździe – ostrzegł dyspozytor. “Funkcjonariusze przyjadą za trzydzieści sekund. Nie zbliżać się” Przez przednią szybę Andrew obserwował, jak mężczyzna w końcu wysiada z SUV-a. Okrążył stronę pasażera, otworzył tylne drzwi i gestykulował niecierpliwie.
Dziewczyny powoli wysiadły. Dziewczyna w czerwonym kapturze chwyciła pasek swojej torby. Dziewczyna z torbą spojrzała na ziemię. Żadna z nich nie powiedziała ani słowa. Mężczyzna coś mruknął. Wystarczająco głośno, by być złym. Nie na tyle głośno, by usłyszeć.
Nagle mrugające światła przecięły ciemność. Dwa policyjne radiowozy nadjechały z przeciwnych kierunków, blokując wyjście. Neon motelu migotał w odbiciu ich masek. “Funkcjonariusze są na miejscu – powiedział dyspozytor. “Możesz się już rozłączyć, Andrew. Dziękuję
Andrew odłożył telefon na siedzenie pasażera i wyskoczył z samochodu, nie mogąc ustać w miejscu. Po drugiej stronie ulicy mężczyzna podniósł powoli obie ręce, mówiąc coś – zbyt gładko, zbyt defensywnie.
Jeden z funkcjonariuszy ruszył w jego stronę, podczas gdy drugi delikatnie odciągnął dziewczyny. Były sztywne, przestraszone, ale wyraźnie im ulżyło. Jedna z nich wskazała na samochód Andrew. Wyższa dziewczyna. Tę z torbą. Funkcjonariusz przeszedł przez ulicę. “Andrew?
“Tak – powiedział, przełykając ciężko. “To ty to zgłosiłeś?” “Tak. Zostawili mi napiwek – 9,11$, naprawdę nie musiała tyle dodawać, to nie miało sensu. A dziewczyna… spojrzała na mnie, jakby chciała, żebym to zobaczył, jakby miała kłopoty, napiwek był trochę genialny…”
Oficer przerwał mu: – Cóż, dzięki tobie mogliśmy właśnie powstrzymać coś naprawdę złego Andrew spojrzał na niego. Mężczyzna był teraz skuty kajdankami, kłócąc się. Jego twarz była zarumieniona, a żyły na szyi nabrzmiałe.
“To ich ojciec – powiedział cicho funkcjonariusz. “Mówią, że stracił prawo do opieki sześć miesięcy temu. Nie ma prawa do odwiedzin. Żadnych kontaktów. Matka ma pełną opiekę. Odebrał je ze szkoły, twierdząc, że to nagły wypadek rodzinny
Andrew poczuł zimną krew. “Więc on je… porwał?” “Mniej więcej – powiedział ponuro oficer. “Zabierał je poza granice stanu. Ich matka zgłosiła zaginięcie dziś rano. Twój telefon po prostu go otworzył”
Andrew zamrugał, a ciężar tego wszystkiego w końcu do niego dotarł. Dziewczyna z torbą znów na niego patrzyła. Teraz już nie spanikowana. Po prostu… wdzięczna. Wyczerpana, ale bezpieczna. Powoli skinęła głową. Andrew odwzajemnił je.
Kiedy radiowozy przygotowały się do odjazdu, motelowy parking był już w większości pusty. Migające światła wciąż malowały popękany chodnik, ale napięcie rozpłynęło się w coś spokojniejszego – coś bliższego uldze.
Andrew stał obok swojego Civica, ze skrzyżowanymi ramionami, próbując wszystko przetworzyć. Funkcjonariusz podszedł do niego z notatnikiem w jednej ręce. “Jeszcze tylko jeden podpis – powiedział. “Po tym możesz jechać”
Andrew skinął głową, nabazgrał swoje imię i nazwisko, po czym oddał kartkę. “Chcą z tobą porozmawiać – dodał oficer, przechylając głowę w stronę stojącego za nim radiowozu. “Tylko przez chwilę Andrew przewróciło się w żołądku. Odwrócił się i zobaczył dwie dziewczyny wychodzące z tyłu policyjnego SUV-a.
Dziewczyna z torbą szła powoli, a jej siostra za nią, obejmując się. Zatrzymały się przed nim, twarze miały blade i ściągnięte, ale już się nie bały. “Jestem Ivy – powiedziała cicho dziewczyna. “A to jest Riley Andrew uśmiechnął się słabo. “Andrew
Nastąpiła długa pauza. Ivy przesunęła torbę na ramieniu, po czym sięgnęła do niej. “Chcieliśmy ci podziękować – powiedziała. “Nie musieliście nic robić. Ale zrobiliście. Zauważyliście Andrew potrząsnął głową. “Każdy by to zrobił
“Nie – przerwała Riley. “Nie, nie zrobiłby tego. Próbowaliśmy powiedzieć o tym sprzedawcy w sklepie. Tylko wzruszył ramionami. Przeszliśmy nawet obok ochroniarza na dworcu autobusowym. Nawet na nas nie spojrzał. Ty… ty nas widziałeś”
Andrew spojrzał w dół, nagle przytłoczony. Ivy sięgnęła do płaszcza i wyciągnęła złożoną kopertę. “Wychodziliśmy ze szkoły, żeby spotkać się z mamą, która dała nam to na wszelki wypadek. Tata dowiedział się, że wychodzimy i nas zatrzymał
“Gdyby nie ty… – urwała, zerkając na Riley. “Prawdopodobnie by nas tu nie było Wcisnęła mu kopertę do ręki. “Proszę. Weź ją Andrew zaczął protestować. “Nie musicie “Chcemy – powiedziała stanowczo Ivy.
“To niewiele, ale… to już coś. Uratowałeś nas. I naprawdę chcielibyśmy, żeby z dzisiejszego dnia wynikło coś dobrego Andrew powoli otworzył kopertę. W środku znajdował się mały stosik starannie złożonych banknotów. Nie była to fortuna. Ale wystarczająco. Wystarczająco, by w końcu wyprowadzić się z piwnicy rodziców.
Wystarczająco, by opłacić studia. Wystarczająco, by ponownie rozpocząć coś, co uważał za porażkę. Spojrzał na nich, oszołomiony. “Jesteście tego pewni? Ivy uśmiechnęła się. “Jesteśmy pewni Riley podeszła do niego i przytuliła go nagle, zaskakując go. “Dziękuję – wyszeptała.
Chwilę później wrócili do radiowozu, funkcjonariusze prowadzili ich delikatnie. Andrew stał tam, trzymając kopertę przy piersi. Patrzył, jak dziewczyny w końcu odjeżdżają w bezpiecznym kierunku, w kierunku domu. Po raz pierwszy od dłuższego czasu nie czuł się uwięziony. Nie czuł się niewidzialny.
Czuł się… użyteczny. Wsiadł do swojego starego samochodu, tego samego, który prawie nie chciał odpalić, i odetchnął głęboko. Tym razem, gdy przekręcił kluczyk, silnik ryknął bez wahania.